Αρχιτεκτονική
Η Αρχιτεκτονική για μας είναι μια απολύτως εφαρμοσμένη και συγκεκριμένη εργασία,
προϊόν της ιστορίας και όχι κάποιας παρθενογέννεσης, που εκπονείται σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
Η υπερτοπικότητα και η διαχρονία της προκύπτουν κάποτε, και εκ των υστέρων ,
όταν ασκείται με γνώση, σοφία, χαρά, συναίσθηση, σοβαρότητα και ήθος,
και μόνο εφόσον η Ευτυχία η η Δυστυχία των καιρών, το επιτρέψουν.
Αρχιτέκτονας για μας είναι εκείνος που με την εμπειρία των χρόνων και το οποιο ταλέντο του,
έχει αποκτήσει την αρετή να βλέπει, ακούει και αναλύει το ζήτημα των εντολοδόχων του,
και στη συνέχεια την ικανότητα να συνθέτει πραγματοποιήσιμες λύσεις-θεραπείες,
μηχανευόμενος τρόπους επίλυσης του συγκεκριμένου, οι οποίοι ανοίγουν διάπλατα παράθυρα στον αναστοχασμό, τη διερώτηση, το αφηρημένο και το χάος.
Μόνη αναγκαια – μοιραία γλώσσα – εργαλείο επικοινωνίας με τους γύρω του,
είναι η Κρατούσα Αισθητική του Καιρού και του Τόπου του. Η Αρχιτεκτονική για μας οφείλει να τραγουδά τις ιστορίες της με εικόνες από φιγούρες και σχήματα,
αφήνοντας τόπο στο κοινωνικό, να κτίσει τις δομές του, με τις μορφές τους.
Σχέδιο
Το σχέδιο σαν εργαλείο επικοινωνίας και συμμετοχής.
Η εργασία μας δεν είναι προυπάρχουσες επινοήσεις και επιλύσεις που εφαρμόζονται στην περίσταση. Η λύση οφείλει να είναι κάθε φορά διαφορετική, απόλυτα εξαρτημένη από την ιδιορρυθμία των συγκεκριμένων ζητημάτων. Θέλουμε τους κατοίκους κοινωνούς, στην παραμικρή λεπτομέρεια, της κατασκευής Εκείνου που τους αφορά και θα τους περιβάλλει.
Οφείλει να δαπανηθεί χρόνος δίχως όρια, στην εφευρετική χρήση επoπτικων εργαλείων-βοηθημάτων,που στοχεύουν στην ουσιαστική τους συμμετοχή.
Η συμμετοχή απαιτεί τη θέσμιση κανόνων που συγκροτούν σχέσεις,σχέσεις απόλυτης σαφήνειας, διαφάνειας, και ειλικρίνειας. Το έργο προυποθέτει αμοιβαία εμπιστοσύνη, σε όλα τα επίπεδα, με όλους ανεξαιρέτως τους εμπλεκόμενους. Η εμπιστοσύνη διασφαλίζεται μόνο με την ευλαβική τήρηση μιας αυστηρής διαδικασίας-ρουτίνας.
Το σχέδιο είναι το όχημα που συγκροτεί και συγκρατεί το ταξίδι, από την ιδέα στην πράξη,
από την εικόνα στην κατασκευή της, από την τεχνολογική περιπλοκότητα στην αφαίρεση,
από τη γύμνια στο ρούχο, από τη σκέψη στο σώμα, από το έχειν στο είναι,
από το παντού και πάντα στο εδώ και τώρα, από την όραση στο βλέμμα που δεν ξεγελιέται,
από τη μοναξιά του μουσικού στη θαλπωρή της ορχήστρας, τέλος, από τον κόσμο στο χάος.
Η αλήθεια είναι ευτυχώς συγκεκριμένη.
Μικρή κλίμακα
H πρωτοκαθεδρία της μικρής κλίμακας.
Η σχεδίαση ξεκινά παντα από την μικρή κλίμακα των ορατών, τη μικρή κλιμακα των δεδηλωμένων αναγκών κατοίκησης της ανθρώπινης μονάδας. Η μεταπήδηση στην μεγάλη κλίμακα γίνεται μόνο, όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της, η οικονομία της μικρής,
χωρίς αναγκαστικές εξαρτήσεις από γοητευτικές, προϋπάρχουσες εικόνες πρότυπα.
Το κτίριο ειναι ένα τεχνητό Σώμα με ντυμένα και γυμνά μέλη, κρυφά και φανερά σημεία,
κορμό, άκρα και κυρίως Πρόσωπο. Επιδιώκουμε το ελάχιστο ικανό, σαν τέχνημα αναζήτησης της ουσίας των πραγμάτων. Μας συγκινεί μια στάση ασκητική, εκφρασμένη με πολύτιμους τρόπους. Τεχνολογία, μελλοντολογία, Ιστορία, κυρίως όμως ζωντανή παράδοση που επιμένει να αντιστέκεται.
Απλότητα και αυστηρότητα ικανές να αντέξουν αναπόφευκτες παρεμβάσεις,
τις παρεμβάσεις της αληθινής ζωής των κατοίκων. «Δοχεία ζωής», απαλλαγμένα από κάθε διακοσμητική διάθεση, εφοδιασμένα όμως, δίχως άλλο, με σκηνική υπόσταση,
αναγκαίο όσο και ικανό τόπο υποδοχής του θεάτρου της καθημερινότητας.
Οι εμμονές μας
Οι εμμονές μας διαπλάθονται με το πέρασμα του χρόνου.
Τα μυαλά μας φωτίζει η σοβαρότητα ενός παιδιού που χαίρεται το παιχνίδι του.
Τα θέλω μας, αθωότητα, ειλικρίνεια, εντιμότητα, πρόθεση, καταληπτότητα, με άλλα λόγια κατασκευαστικό ήθος.
Τα κατασκευάσματα μας είναι αναφορές σε όλους τους θεμιτούς σήμερα τρόπους μεταποίησης, με ιεραρχημένη κατά περίσταση τη βαρύτητα τους στο τελικό αποτέλεσμα.
Στον κόσμο μας συνυπάρχουν η μεταβιομηχανία και η ρομποτική, τόσο όσο
η βιομηχανία, η πρωτοβιομηχανία, η χειροτεχνία και το απολύτως χειροποίητο.
Η ευφυής συνδυαστική στη χρήση τους, αναψηλαφώντας τις χαραμάδες και τις ρωγμές,
αρνείται το υποτιθέμενο τέλος της Ιστορίας, χαρίζει στο έργο ανθρωπινότητα,
και το αφήνει τελικά να αναφερθεί με σαφήνεια, αγγίζοντας τα όρια του,
στην κρίσιμη για τις μέρες μας αξία, αυτήν της ανθρώπινης εργασίας και του πολιτισμού της.
Το έργο υποδηλώνοντας διακριτικά τον τρόπο κατασκευής του, δεν αποκρύβει πλέον,
αλλά αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που το γεννούν, διεκδικώντας έναν άλλης τάξης λόγο,
αυτόν του να μιλήσει για την αυτοθέσμιση, ή αλλιώς για την κατασκευή του ίδιου του κατοικείν.
Για την αισθητική
Η αισθητική στις μέρες μας, υπερκαθορίζεται απο την εικονική πραγματικότητα των υπολογιστών, τα μεγέθη της νανοτεχνολογίας και τις στρατηγικές της βιοτεχνολογίας.
Είναι η αισθητική του αφηρημένου, του άϋλου, της επιφάνειας χωρίς μάζα και βάρος, της απέραντης οριζοντιότητας, της ροϊκότητας και της ρευστότητας. Είναι η προβολή της προσομοίωσης των διάχυτων ενεργειακών πεδίων στο πραγματικό, σε ανθρώπους, υποτιθέμενους νομάδες, χωρίς εστία, χωρίς πατρίδα, χωρίς χτες και αύριο. Είναι ακόμη η αισθητική της θερμοκοιτίδας, του πάλλευκου αποστειρωμένου εργαστηρίου, η αισθητική του ανιστόρητου, η αλλιώς της ριζικής ρήξης με την Ιστορία. Είναι η αισθητική της ανεπίστρεπτης ολικής μεταλλαγής και των υβριδίων. Ειναι η αισθητική των Καιρών, που κάποιοι τους μηχανεύονται συνειδητά, το θέλουν και ίσως το μπορούν, κανείς όμως στ’ αλήθεια, δεν δύναται δια να γνωρίζει επακριβώς, την Επόμενη μέρα.
Την αισθητική αυτή, κανείς νοήμων δεν μπορεί να υποτιμήσει και αγνοήσει, εκτός και αν θέλει να στερηθεί διά παντός το δικαίωμα του δια να ομιλεί. Σαν αθεράπευτα ρομαντικοί, ενός συγκεκριμένου κόσμου που επιμένει να αντιστέκεται, διεκδικώντας το δικαίωμα στη μόνη δυνατότητα που έχει, δηλαδή την ουτοπία και το αδύνατο, όντας θέλοντας και μη, μέσα στο κυρίαρχο αισθητικό μοντέλο, εμφυτεύουμε διακριτικά με κάθε ευκαιρία στις κατασκευές μας, σημάδια συγκεκριμένου, υλικότητας, μάζας και βάρους, αναφορές στις ζωντανές παντού γύρω μας κουλτούρες της κατασκευής, οι οποίες εννοούν ακόμη, πεισματικά, να μας συγκινούν στ’ αλήθεια.
