Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την κακή πολιτιστική πολιτική της κυβέρνησης και την καλή..... που θα εφάρμοζε στη θέση της η αντιπολίτευση. Θυμίζοντας πως κάποιος άλλος που πολλοί θυμιατίζουν, δεν λανσάρισε καμιά καινούρια πολιτική οικονομία, αλλά επιχείρησε μια κριτική της πολιτικής οικονομίας, λέω πως, εντελώς σχηματικά και συνθηματολογικα φυσικά, αυτό που χρειάζεται είναι μια κριτική της όποιας πολιτιστικής πολιτικής. Όχι γιατί η Α η Β πολιτική δεν είναι σωστή,( για ποιους σωστή ) αλλά γιατί από την ίδια της τη φύση σαν πολιτική, δεν μπορεί παρά να δουλεύει στην κατεύθυνση του οργανωμένου και προγραμματισμένου ευνουχισμού, του οποίου είμαστε, σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό, τα καθημερινά θύματα.
Όλοι βαδίζουμε με τα πόδια, αν παρατηρήσουμε όμως λίγο, θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε πως καθένας βαδίζει με τον δικό του προσωπικό και χαρακτηριστικό τρόπο. Σήμερα υπάρχουν και τα αναπηρικά καροτσάκια, περισσότερο η λιγότερο αυτόματα. Φτιάχτηκαν για ειδικές περιπτώσεις αναπήρων. Αν τώρα απολαμβάνουμε μια ... συμπαθητική προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος να κινείται όχι βαδίζοντας, αλλά με καροτσάκι, γιατί έτσι η κίνηση είναι πιο ...τακτική, καθαρή, μοντέρνα, δείχνει καλό γούστο, κλπ. είμαστε θεατές και θύματα ταυτόχρονα, μιας μαζικής, βιομηχανικής, παραγωγής αναπήρων. ( Δεν έχω απολύτως τίποτε με την τεχνολογία, αλλά μ αυτούς που την χρησιμοποιούν σαν άλλοθι της προσπάθειας τους να συντηρήσουν και εδραιώσουν την συγκεκριμένη θέση τους στην κοινωνία και τον κόσμο.)
Αισθητήρια όργανα έχουμε, μάτια, αυτιά, αισθητήρια της αφής, της γεύσης, εγκέφαλο, νευρικό σύστημα. Έχουμε, όμως, βλέμμα, ακοή, αφή, γεύση, σκέψη, συναίσθηση. Αν δεχόμαστε πως θέλουμε να γίνουμε υποκείμενα της ζωής μας, της ιστορίας μας, τι σοι βλέμμα, ακοή, συναίσθηση, σκέψη έχουμε. Έχουμε αισθήσεις καθ εαυτές, νου καθ εαυτόν, συνείδηση καθ εαυτή, κι αν όχι η εν μέρει, τι δυνάμεις είναι εκείνες που βοηθούν στο να τείνουμε η απομακρυνόμαστε από αυτή την κατεύθυνση? Την κατεύθυνση, τελικά, της δυνητικής κοινωνίας υποκειμένων ( στην κυριολεξία των όρων) ? Ποιες είναι εκείνες οι δυνάμεις που δεν γίνεται παρά να θέλουν αυτή την ανατροπή ? Πρόκειται μόνο για κάποιες κοινωνικές ομάδες η άτομα η και για κάποια φωτίτσα που αργοκαιει και άλλοτε σκάει, μέσα μας, σε όλους μας
Το ΑΝΤΙ έκανε μια έρευνα για τα πολιτιστικά προβλήματα, τα προβλήματα αυτού που λέμε πολιτιστική ζωή. Σαν υπ αρ. 1 πρόβλημα της πολιτιστικής ζωής, βλέπω τον προγραμματισμό της από κάποιους, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται συγκεκριμένα συμφέροντα, να αναπαράγονται συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας, και τελικά σχέσεις παραγωγής. Η εξουσία προσπαθεί να προγραμματίζει την πολιτιστική μας ζωή προς την κατεύθυνση της συντήρησης της σαν τέτοιας, κάθε άλλο παρά μας θέλει παραγωγούς της ζωής μας, προοπτική που απειλεί να την καταστρέψει.
Το παρελθόν είναι αιμάτινο ΚΟΚΚΙΝΟ, πλούσιο σε αντιθέσεις, απειλητικό, η μνήμη του είναι απειλητική. Πλούσια η εμπειρία στις μέρες μας από έξυπνα συντονισμένες προσπάθειες να ξαναγράψουμε την ιστορία στα δικά μας χρώματα, ( ρετρό κλπ. ) να καταστρέψουμε κάθε ιστορική σχέση με το παρελθόν, την ιστορική μνήμη τελικά. Η εξουσία συντηρεί στο μέτρο που καταφέρνει να στήσει μια εικόνα για ένα μέλλον λείο, καλύπτοντας και όχι λύνοντας τις αντιθέσεις. Πως? Κύρια διοχετεύοντας ποσότητα πληροφορίας ( μέσα μαζικής πληροφόρησης και όχι - ακόμη τουλάχιστον - επικοινωνίας ( που θα μας άρεσε να ήταν ), πληροφορίας που υπόσχεται λύσεις, συνταγές, για όσο γίνεται περισσότερα καθημερινά προβλήματα, πληροφορίας που έρχεται να ισοπεδώσει κάθε ατομικότητα ( "προτείνει" Ηθική και όχι ηθική ατομικότητα ) επιβάλλοντας μια κοινωνική λογική η οποία μόνο κοινωνική δεν είναι. Συμπτώματα η πλήξη, η βαρεμάρα, καταστάσεις γενικά που αφαιρούν τη διάθεση για οτιδήποτε το ενεργητικό. Πως θα την αλλάξουμε? Ένας θαρραλέος μίλησε για καινούρια βία.
Κάθε πολιτιστικό προϊόν που αρνείται σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό την κυρίαρχη λογική, είναι και σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό ρήγμα στο επιχειρούμενο μπετονάρισα. Είναι ρήγμα ένα πολιτιστικό κίνημα δυνατότητα άρθρωσης αντιλόγου, αντίστασης, είναι αυτοάμυνα η ερασιτεχνική καλλιτεχνική παραγωγή. Είναι ρήγματα εκδηλώσεις στηριγμένες στον πόθο, την θέληση - τόσο φως που αιμορραγεί ΘΕΛΩ να αναστηθεί. Είναι ρήγμα κάθε εργασία που βοηθά την ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση μας, τελικά προσπαθεί και αλλάζει, με την συνειδητη συμμετοχη του, την πραγματικότητα ανθρώπινο άτομο. Είναι ρήγμα κάθε επανατοποθέτηση των καθημερινών μας προβλημάτων στη βάση της χαράς, - που δεν έχει τι πως που - κατ εξοχήν βάση εξέγερσης.
Τι κάνουμε τότε τώρα? Στα σίγουρα δεν επιχειρούμε να συγκροτήσουμε μια "ολοκληρωμένη" ? ... πολιτική για την πολιτιστική παρέμβαση, με τι πλάτες άλλωστε. Τώρα δημιουργούμε ρήγματα, αποσπασματικές ενέργειες, πρωτοβουλίες, οι οποίες παρεμβαίνοντας, απελευθερώνοντας αν θέλουμε, αυξάνουν το βαθμό συνειδητοποίησης μας, και ανοίγουν προοπτικές στο γεγονός της παραγωγής της ζωής μας, από εμάς τους ίδιους.
Κυρίαρχο φαινόμενο στο φοιτητικό χώρο σήμερα, μια γυμνασιακή αντίληψη σπασικλιαστικη είτε λούφας σε σχέση με τα μαθήματα, και παρά πέρα μια αποτελμάτωση, συνδυασμένη με ένα έντονο φαινόμενο αποξένωσης, μοναξιάς, έλλειψης επικοινωνίας, και μιας παθητικής αντιμετώπισης τους, δηλαδή απογοήτευση και πλήξη. Συχνά μιλώντας για επικοινωνία, μιλάμε για κάτι που χάθηκε. Πιστεύω πως πρέπει να μιλάμε για κάτι που θέλουμε και ποτέ δεν υπήρξε. Πρέπει να φτιάξουμε γέφυρες για να επικοινωνήσουμε, την ώρα που ... μαζεύονται μηχανές για να καταστρέψουν και τους λίγους χώρους επικοινωνίας που απομένουν, την ώρα που ενώ είμαστε όλοι μαζί, δεν κάνουμε τίποτε όλοι μαζί. Σε αυτούς τους χώρους στους οποίους το παιχνίδι είναι σε δίωξη, παραμονεύουν οι ελπίδες μας. Να ξανακερδίσουμε με την καθημερινή μας πολιτική πράξη - και όχι με Πολιτικές - το υπέρ πάντων ανθρώπινο δικαίωμα, να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τα προβλήματα της, με την σοβαρότητα ενός παιδιού που χαίρεται το παιχνίδι του. Αν έχουμε ζήσει τη μιζέρια καιρός να ανακαλύψουμε τη δυναμική της. Καιρός να βρουν τη θέση τους, στα βάθη του σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, όσοι πόθησαν να γράψουν την ιστορία της.