demo

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

«... σε κυβέρνηση Τεχνοκρατών πιστεύει ο κ Μπαμπινιώτης...

«... την ώρα που το σπίτι μας καίγεται… και εμείς αισθητικολογούμε ...» [1]

 

«… Πώς θες να μπω σ’ αυτή την στάνη;
Οι στέγες μου έρχουνται ως τους ώμους
Κι όσο μακριά και να κοιτάξω
Βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
Λες κάνουνε την προσευχή τους...»

«…Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά,
να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά – σιγά βουλιάζει
Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ
που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπο της
Κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια
γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.         ...»     [3]

 «… Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη
στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,
σκοτεινὴ κοπέλα-
ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,
ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,
κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες
τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης
ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,
στὸ φῶς…                                                                   ...» [4]

 

 Σημείωση για τον αναγνώστη…. η οδηγίες προς ναυτιλλομένους….

 

 Α. ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Έρχονται στιγμές που στέκεσαι μουγγός κι αποσβολωμένος απέναντι στα πράγματα. Η μόνη δυνατότητα που σου προσφέρεται για να ξανακερδίσεις τη λαλιά σου, είναι να τα αναποδογυρίσεις όλα, γυρνώντας ολοταχώς προς τα πίσω. Άμεση επιστροφή στη Μήτρα λοιπόν, προκειμένου να μαζέψουμε τα … μπόσικα.

Ερώτημα λοιπόν για ένα Άλλο είναι μας σε σχέση με ένα Άλλο είναι του κόσμου και αντίστροφα.

 Επιχειρούμε τελικά, με άλλα λόγια, να απαντήσουμε επί της ουσίας, όσο πιο συγκροτημένα και συγκεκριμένα γίνεται, στο πιο κοινότυπο και επιβεβλημένο από τα πάνω και τους δημοσιογραφίσκους της δεκάρας δίλλημα : ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ?

και εάν ναι, ποιοι πραγματικοί υλικοί όροι, ποια Θέλω, ποια Πιστεύω, ποια κοινωνικά και ατομικά Υποκείμενα, ποια Οραματικά προτάγματα, ποια Πολιτική συγκρότηση, ποιο Τίμημα και από ποιους, ποια γνώση, ποια επιστήμη, ποια τεχνική και τεχνολογία, θα ανοίξουν, θεμελιώσουν και στηρίξουν το δρόμο της ουτοπίας του συγκεκριμένου δυνατού.

Στα μάτια μας, ότι το αληθινό είναι και συγκεκριμένο, και ότι το συγκεκριμένο είναι και αληθινό.

Η "αναγνώριση" του "εμπρηστή", τόσο έξω από εμάς, όσο και "μέσα μας", εμπρηστή συγκεκριμένου, με ονοματεπώνυμο και γνωστό τόπο διαμονής, και στη συνέχεια η πάνδημη συμμετοχή στην προστασία τού οικοπέδου, της Γής, και της δυνατότητας της φυσικής μας ύπαρξης και παρουσίας σ αυτό, προκειμένου, να μείνει ανοιχτή, "με χρόνο και καιρό", η δυνατότητα μας να το ξαναφτιάξουμε, με νέο καλύτερο σχέδιο, συνιστά το ύψιστο καθήκον μας, στο σήμερα, το αύριο και το χθες αυτού του τόπου. Αν παρατηρήσουμε με την απαιτουμένη σοβαρότητα και προσοχή τα γεγονότα, "όπως επιβάλει ένας ελάχιστος καλώς εννοούμενος επαγγελματισμός στον κλάδο μας", και μελετήσουμε "αίτια και αιτιατά", είναι δυνατόν να συνεισφέρουμε "λυτρωτικά" στη λύση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν τα διερωτήματά μας επί τού συγκεκριμένου…

 

Β. ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟΝ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ "ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ"

"...το εργαλείο κάνει τον ...μάστορα..."

η πως..... "ο τρόπος κατασκευάζει την ίδια την ουσία των πραγμάτων " [43]

Ζούμε μια εποχή στην οποία ενώ διατυπώνονται χιλιάδες προθέσεις, σκέψεις και θεωρίες για πιθανούς εναλλακτικούς δρόμους στην πορεία της ανθρωπότητας, δεκάδες εναλλακτικοί τρόποι, στο γενικό "οικονομικό" και "πολιτικό" "ιδέσθαι" των πραγμάτων του κόσμου μας, τόσο παγκόσμια όσο και στη χώρα μας, ουδείς η ελαχιστότατοι, αγγίζουν το ζήτημα της "λειτουργικής συνθήκης", "του τρόπου", που κατασκευάζει, συντηρεί και αναπαράγει την σημερινή "κατάσταση των πραγμάτων". Απώτερος στόχος του γραπτού που ακολουθεί, είναι να δείξει, την απόλυτη πρακτικά αδυναμία, να διατυπώσεις, υποστηρίξεις και κάνεις ευρύτερα ορατό, καταληπτό και φιλικό, έναν εναλλακτικό και παράλληλα εφαρμόσιμο Άλλο "τρόπο" για τα πράγματα, αν δεν μιλήσεις, για ένα ριζικά Άλλο όραμα "παραγωγικής συνθήκης", συνδυασμένο με ένα Άλλο όραμα πόλης, μια και αυτά κυρίως συγκροτούν, τον βαθύτερο πυρήνα του ανθρώπινου κατοικείν.

Το όποιο όραμα, προκειμένου να ξεπεράσει την απλή επί χάρτου άσκηση, οφείλει να δει τις επιπτώσεις της τεχνολογικής επανάστασης στις επιστήμες, στον πολιτισμό και στην κατασκευή- με την παράλληλη απολύτως νέα εκρηκτική πραγματικότητα στην ψηφιακή επικοινωνία- ουσιαστικά συμφιλιωμένες με τις απολύτως ιδιαίτερες ζώσες παραδόσεις και τοπικότητες. Σε μια τέτοια διαδρομή και εμπειρία, το βιομηχανικό, τυπικό και μαζικό, οφείλουν να δώσουν τη θέση τους στο απολύτως προσαρμοσμένο και κατά παραγγελία, "σύμμεικτο" προϊόν μεταβιομηχανίας και μαστορικής, η κάθε λογική μεγάλου και υπερσυγκέντρωσης, στην κάθε λογική μικρού και απόλυτης αποκέντρωσης, η μεγάλη "κατακόρυφη" πόλη της βιομηχανικής επανάστασης, στην απολύτως μικρή "οριζόντια" πόλη της μεταβιομηχανίας, το απόλυτα εικονικό "αστικό", σε ένα απόλυτα πραγματικό νέο είδος "αστικού-αγροτικού".

Μόνο τότε, το όραμα της άμεσης δημοκρατίας, σαν ένα απόλυτα σύγχρονο πρόταγμα, θα αποκτήσει τα τοις πράγμασι δυνητικά "εργαλειακά" προσόντα, ώστε να δυνηθεί να υποκαταστήσει την ανάπηρη και βάρβαρη "λογιστική" αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Μόνο τότε, τα ανθρώπινα ατομικά και συλλογικά υποκείμενα, θα καταφέρουν να υπερβούν την όποια "τραγικότητα" τους, υπό το εκτυφλωτικό φως, της αλήθειας και ομορφιάς, του ίδιου του συγκεκριμένου.

 

 

ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΣΕ ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

 

Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ "ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ"

η τεχνολογική επανάσταση σαν στοίχημα και σαν υπέρτατο δίλλημα

 

Τα υλικά για αυτό το μέλλον βρίσκονται εδώ

Τα υποκείμενα αυτού του μέλλοντος κατοικούν εδώ

Τα εργαλεία για αυτό το μέλλον βρίσκονται εδώ

 

Τo "εν αρχή" για αυτό το μέλλον βρίσκεται εδώ

 

 

 

Γ. ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ ΝΟΗΜΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΘΕΣΦΑΤΩΝ

η όταν οι λέξεις θα ξαναποκτήσουν νόημα [5]

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

α. ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

β. ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ.

γ.   ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ.

δ. Η ΚΡΙΣΗ ΣΑΝ ΠΑΜΠΑΛΑΙΟ ΕΦΕΥΡΗΜΑ-ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ε. ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΓΕΙΑ

στ. ΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ζ.   ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

η.   ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

θ.   ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

2. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

α. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

β. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΝΕΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ

δ. ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ

ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ "ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΩΣ ΕΧΕΙΝ"

3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ

1. ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

  Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο διαχειρίζονται κάποιες δεκάδες εταιρείες στον κόσμο, πολυεθνικές και απρόσωπες, σε ετήσια βάση, είναι κάποιες δεκάδες φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της πραγματικής παγκόσμιας οικονομίας. Αυτό το πραγματικό χρήμα, προϊόν μιας εικονικής οικονομίας, προσφέροντας απέραντη δύναμη σε κάποιους ελάχιστους, και απέραντη δυστυχία στον υπόλοιπο πληθυσμό της γης, για λόγους εγγενείς στην ίδια του τη φύση, δεν μπορεί παρά να έχει πρακτικά πολύ μικρό ενδιαφέρον για την πραγματική οικονομία και τα ζητήματα της. Χαρακτηριστικά, μετά την κρίση του 2008 και μέχρι σήμερα, και ενώ οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία πέφτουν, ή τουλάχιστον παραμένουν στάσιμες, η χρηματαγορά επαυξάνεται, αποκτώντας το 67% των κερδών σε διεθνές επίπεδο. [6]

Με άλλα λόγια, το πιο κερδοφόρο τμήμα του σύγχρονου κεφαλαίου, υποβοηθούμενο από την ψηφιακή λειτουργία της κεφαλαιαγοράς, αναγάγοντας την υπερταχύτητα σε νέα ποιότητα εξουσίας, έχει εξ αντικειμένου μεγαλύτερη ωφέλεια από τους άυλους τίτλους της πραγματικής οικονομίας, από ότι από αυτή την ίδια. Ελάχιστη προϋπόθεση επαύξησης της χρηματαγοράς, είναι η επιτάχυνση της μετατροπής της πραγματικής οικονομίας σε άϋλους τίτλους, η άνευ όρων ομογενοποίηση-συμπίεση της, βλέπε ποσοτικοποίηση-υποτίμηση, ώστε να διευκολυνθεί η τάχιστη ολική της τιτλοποίηση.

Το γεγονός αυτό, ιδωμένο από την πλευρά των πραγματικών ανθρώπων που το υφίστανται, εκείνου του χρόνου του βηματισμού των ανθρώπινων σωμάτων πάνω στη γη, ταυτίζεται με την διάλυση και την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας. Όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές της πραγματικής οικονομίας, οφείλουν να υποτιμηθούν και συμπιεστούν, σαν ασύμφοροι, μια και για να αποδώσουν απαιτούν επενδύσεις σε βάθος χρόνου. Τα άϋλα προϊόντα αντίθετα, έχουν μεγαλύτερη και αμεσότερη απόδοση μια και κυκλοφορούν γρηγορότερα επενδύοντας, μέσω της προσδοκίας στον τζόγο. Με επιταχυνόμενο ρυθμό οι πόροι αποσύρονται από την πραγματική οικονομία και μεταφέρονται στην εικονική, οξύνοντας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο το φαινόμενο που απλοϊκά χαρακτηρίζεται "φούσκα", σε μια προσπάθεια απόκρυψης του βαθιά συστημικού προσώπου της "κρίσης".

Καθόλου τυχαία, η ανάδυση της σύγχρονης χρηματαγοράς τις δεκαετίες του 70 και του 80, συμπίπτει απόλυτα με την εποχή της παγκόσμιας εκτίναξης στην ανταλλαγή πληροφορίας, με την ευρύτατη χρήση του διαδικτύου και των νέων, εφαρμοσμένων, ψηφιακών εργαλείων. Σε μια τέτοια διαδρομή, τα κέντρα εξουσίας μεταφέρονται σταθερά από το πεδίο των κρατών στο πεδίο των κεντρικών τραπεζών, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε επίπεδο σημασιών και οντοτήτων, όπως η εθνική κυριαρχία και η δημοκρατία. Παράλληλα η σύγχρονη οικονομική επιστήμη, με τους "λειτουργούς" της sic, απογυμνωμένη από κάθε σφαιρικό επιστημονικό περιεχόμενο στο όνομα της κοινωνίας, μετατρέπεται σε αδίστακτο ιεροταξικό θεοκρατικό εργαλείο, στην υπηρεσία της εξουσίας.

Τα πρώτα θύματα υπήρξαν, εκείνη ακριβώς την περίοδο, οι οικονομίες χωρών της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής. Τα φαινόμενα πείνας, καταστροφής της καλλιεργήσιμης γης και ανάδυσης περιοχών γκέττο-φαβέλας- με παγκόσμιο πληθυσμό σήμερα μεγαλύτερο ίσως από το 1 δις ανθρώπους - έχουν άμεση διασύνδεση με την ανάδυση αυτών των πολιτικών. [7]

Πρέπει να κατανοήσουμε , προσπερνώντας εύκολα συνομοσιολογικά σύνδρομα, πως τα κεφάλαια "γύπες" έχουν στρατηγικό ενδιαφέρον για πλούσιες χώρες με προβληματικές οικονομίες και κοινωνίες. Οφείλουμε να αντιληφτούμε πως το κύριο ενδιαφέρον αυτών των "επενδυτών", καθόσον αφορά άμεσα εμάς και την πατρίδα μας, είναι το γωνιακό ευάερο και ευήλιο οικόπεδο με τη πανοραμική θέα, και το κύριο εμπόδιο - πρόβλημα είναι το δυστύχημα του ότι κατοικείται. Λίγο από Χόλυγουντ και εκδίωξη των Ινδιάνων από την άγρια δύση, θα μας βοηθήσει να ολοκληρώσουμε την εικόνα. Ας αναρωτηθούμε τέλος, μήπως η άρνηση και διαγραφή ενός χρέους, προϊόντος μιας τέτοιας πρακτικής, είναι η κύρια γραμμή άμυνας της χώρας, όταν υφίσταται μια τέτοιου είδους επίθεση.          Εξάλλου δεν χρειάζεται πλέον να μας πείσει κανείς, μας πείθει γρήγορα- γρήγορα η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουμε, παρ εκτός και αν, τα καλά και συμφέροντα μας, έχουν με απύθμενη ιδιοτέλεια και ανοησία, ταχτεί στις υπηρεσίες της άλλης πλευράς. Αυτό το τελευταίο διόλου απίθανο είναι, για μεγάλο μέρος των συναδέλφων του κλάδου μας, μια και το έργο είναι καλά σχεδιασμένο. Η ψηφιακή τεχνολογία στη δουλειά μας, και οι διδαχές των πανεπιστημίων σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν ήδη δημιουργήσει μια γοητευτική εικονική συνθήκη, πάνω από, και εκτός, του κόσμου, για τον κόσμο, με εμάς στο κέντρο του πίνακα, στην εικόνα του σοφού και ταλαντούχου πρίγκιπα, με την ψευδαίσθηση της λύσης στα χέρια του. Λύση στο δράμα είναι αδύνατο να δοθεί με διασωλήνωση. Επαφίεται στην ευαισθησία και συνείδηση του καθενός μας.

Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, η τοπική εθνική πραγματική οικονομία, είναι ζητούμενο, αν μπορεί να αντισταθεί και επιβιώσει, χωρίς "απολύτως ιδιαίτερο", δικό της σχέδιο, δικό της εθνικό νόμισμα, και ελάχιστη προϋπόθεση την απολυτή οικονομική προστασία των συνόρων της. Μια τέτοια στάση μόνο απομονωτισμός δεν είναι, αλλά εξ αντιθέτου η μοναδική μας δυνατότητα να διατηρήσουμε στον κόσμο την πολύτιμη ιδιαιτερότητα του προσώπου μας. Ίσως πράγματι τα εθνικά νομίσματα, στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, να γεννηθήκαν σαν μηχανισμοί άμυνας των μικρών κρατών, απέναντι στις τότε "σταθερές ισοτιμίες", των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων της εποχής. [6]

 

 

β. ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ.

 

'Ηλθε ο καιρός να αναρωτηθούμε σοβαρά πάνω στην ιστορία και προϊστορία της βιομηχανικής επανάστασης, από την Αναγέννηση μέχρι τα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε σχέση με την εξέλιξη στη φιλοσοφία, τις τέχνες και την επιστήμη, σε συναλληλία με τα αντίστοιχα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα. Να αναρωτηθούμε, έξω από κάθε τελεολογική λογική, ελεύθερα. Γνωστή είναι η θέση πως, επιστήμη και τεχνική, δεν είναι ποτέ απολύτως "αθώες" και "αντικειμενικές" [8] [12],-όντας σχετικά μόνο αυτόνομες από άλλα, απώτερα δοκούμενα, ταξικά, οικονομικά, κοινωνικά ή ότι άλλο θέλετε- αλλά αντίθετα, "υπερκαθορισμένες" από απώτερα προτάγματα, περισσότερο η λιγότερο ορατά δια γυμνού οφθαλμού.

Εδώ θα σταθώ μόνο στο κομμάτι που έχει να κάνει με την σχέση του ανθρώπου με την μηχανή, στην εξέλιξη μιας ολόκληρης περιόδου. Πώς το εργαλείο-μέσο από ευλογία στην πρωτοϊστορία, γίνεται κατάρα μετέπειτα.

Αν παρατηρήσουμε, σχηματοποιώντας φυσικά, θα διακρίνουμε μια κρίσιμη μεταλλαγή. Ο άνθρωπος, από Υποκείμενο χρήστης της μηχανής, μετατρέπεται, με την συγκεκριμένη ιστορικά εξέλιξη της τεχνικής, σε απόλυτο εξάρτημά της, αποκομμένος σταδιακά εντελώς, από το προϊόν της εργασίας του. Η μηχανή από συγκεκριμένο εργαλείο-μέσο, μετατρέπεται σε ολική συστημική συνθήκη οργάνωσης της κοινωνίας, δες στρουκτουραλισμό, και κάθε άλλου τύπου κυβερνητισμό. Οι Μοντέρνοι Καιροί του Τσάπλιν, και ο Ζακ Τατί αργότερα, αναπαριστούν με τον διαυγέστερο τρόπο αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ακόμη και σήμερα, και σε ένα απολύτως πιο προηγμένο επίπεδο, τα προγράμματα των περίφημων ψηφιακών σχεδιαστικών εργαλείων, αν δεν είσαι άριστος γνώστης και χρήστης της βαθύτερης φιλοσοφίας τους, σε καθοδηγούν μάλλον, παρά τα οδηγείς, μέσω των προκάτ δυνατοτήτων που σου προσφέρουν.

Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν πριν από είκοσι δύο ακριβώς χρόνια - και μόνο μέσα από την βιωμένη εμπειρία συμμετοχής στη συγκρότηση και διαχείριση ενός σύνθετου, πολυάνθρωπου ανά την Ελλάδα μηχανισμού, σχεδιαστικού, παραγωγικού και εμπορικού ταυτόχρονα ( όμιλος ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ) -[9] στο να διατυπώσω την παρακάτω προβοκατόρικη σκέψη και φράση:

Το μοντέρνο κίνημα είναι το τελευταίο επικό εγχείρημα του σύγχρονου ανθρώπου, να υπερβεί τα πράγματα και να αλλάξει τη μοίρα του, με την βοήθεια της μηχανής. Μόνη σοβαρή ανολοκλήρωτη διαφοροποίηση στον κανόνα, τα αποκεφαλισμένα πρώιμα, από τον καλπάζοντας σταλινισμό, θαρραλέα εγχειρήματα για αποπολεοδόμηση, των κονστρουκτιβιστών στην αρχή της οκτωβριανής επανάστασης. Αυτό, όχι γιατί ήταν απαλλαγμένα από την θεότητα μηχανή, αλλά γιατί έθεταν στα προτάγματά τους, ένα άλλο, εναλλακτικό μοντέλο, εκείνο της από τα κάτω, και επί τη βάσει συγκεκριμένων αναγκών, οργάνωσης του κοινωνικού.

Αν κανείς αποστασιοποιηθεί προς στιγμήν, και διερωτηθεί για πάμπολλες δοσμένες και κυρίαρχες σημασίες που υπερκαθορίζουν τη σκέψη μας, ιδέα σαν αφηρημένη σύλληψη, δομή, μορφή, (αφηρημένη) τυπική ανάγκη, (αφηρημένος) τυπικός χρήστης,[9 ] (αφηρημένη) αστική κουλτούρα, προϊόν, design, μόδα, marketing, branding, και πλήθος άλλες, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει μέσα τους, το είδωλο στον καθρέφτη, του απίστευτα συστημικά μηχανιστικού κατά βάθος, τρόπου συγκρότησης, των σύγχρονων κοινωνιών, με ένα άτεγκτο, ολοκληρωτικό, από πάνω προς τα κάτω, σύστημα συγκρότησης και διαχείρισης του κοινωνικού. Οι όποιες "ποιητικές" προθέσεις και εμπράγματες δράσεις των υποκειμένων, αυτόνομες, μοναχικές η συλλογικές δημιουργικές προσπάθειες, πέρα από την καθεαυτή υγιή κατεύθυνση και ομορφιά τους, ανακουφίζουν, αλλά δεν ακυρώνουν τον κανόνα, μια και αυτός τους υπερβαίνει.

Η Ελλάδα δυστυχώς για το "κάποτε", άλλα ευτυχώς για το σήμερα, μόλις "ελαφροπάτησε" [1α ] σε μια τέτοια αναγκαστική ιστορική πορεία, στα λίγα χρόνια της ανεξαρτησίας της, την ίδια στιγμή που η λεγόμενη Δύση βούλιαξε μέχρι τα αυτιά στα ¨αρώματα", μιας βάρβαρης και ανάπηρης οικονομικής ανάπτυξης, για πάνω από 5 αιώνες.

Σήμερα η νέα ψηφιακή τεχνολογία στην κατασκευή, δυνητικά, τινάζει στον αέρα όλο αυτό το μοντέλο.

Όσο και αν επιχειρήσουμε με οικονομίστικους, ποσοτικο-λογιστικούς όρους, το πρόβλημα δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα λύσης. Μόνο εάν προς στιγμήν, ακόμη και σαν υπόθεση εργασίας, δραπετεύσουμε από αυτό τον απίστευτο εγκλεισμό του νού μας σε λογαριασμούς και δεφτέρια, και διανοηθούμε να επανατοποθετήσουμε το πρόβλημα με άλλους, ποιοτικούς όρους, όρους από την σκοπιά των ανθρώπων, και όχι των αριθμών, έχουμε πιθανότητες έως και βεβαιότητες, να ανακαλύψουμε ξαφνικά πληθώρα λύσεων. Μόνο έτσι, μπορούμε να αρχίσουμε να ξεδιπλώνουμε το κουβάρι, και να αρχίσουμε να κατανοούμε, το γεγονός του ότι, η λύση αυτού του Γόρδιου δεσμού είναι παντελώς αδύνατο να βρεθεί στα πλαίσια των σημερινών παραγωγικών σχέσεων. Σε απλά ελληνικά αν οι λαοί δεν πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, εφευρίσκοντας παντελώς νέα μοντέλα κοινωνικής τους συγκρότησης, μοντέλα με άλλα, διάφορα ποιοτικά, αξιακά προτάγματα, το μέλλον τους έχει εικόνα σαφέστατη και απαστράπτουσα. Η εικόνα αυτή δείχνει αφανισμό του ανθρώπινου είδους, πρωτόγνωρο ιστορικά σε μέγεθος, με λιμούς, πραγματικούς πολέμους, ή …στην ευτυχέστερη των περιπτώσεων… γενικευμένη "φαβελοποίηση".

Πολιτικό υποκείμενο Άλλο, ριζικά διαφορετικό από οτιδήποτε μέχρι σήμερα γνωρίσαμε, χωρίς μηχανιστικά πυραμιδικά πρότυπα, απόλυτα συμβατό με την οριζόντια επικοινωνία που ντε φάκτο προωθεί η νέα τεχνολογία και το διαδίκτυο, υποκείμενο που θα προτάσσει σαν κύριο και ουσιαστικό νόημα της ανθρωπότητας, την αυτοθέσμιση του κοινωνικού,[13] από κάτω προς τα πάνω, προωθώντας με πλήθος νέα αναγκαία θεσμικά μέτρα, μορφές άμεσης δημοκρατίας.

Οι μόνοι που έχουν λόγο να πάρουν την πρωτοβουλία για ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι αυτοί που υφίστανται με τρόπο ασφυκτικό την κρίση, και βρίσκουν την αρετή, την τόλμη και την δύναμη, στο φως της εμπειρίας, την γνώσης και της φαντασίας, να προσδιορίσουν τα μονοπάτια και τις λεωφόρους διεξόδου από την κόλαση, προς ένα κόσμο φιλικό στα ανθρώπινα πλάσματα, όπου η "σοβαρότητα ενός παιδιού που χαίρεται το παιχνίδι του", είναι υπόδειγμα στάσης ζωής.

 

 

γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ.

Η τεχνοκρατική ιδεολογία αντλεί οξυγόνο και επαυξάνει την εύρυθμη λειτουργία της, μέσω της υπερσυγκέντρωσης και ομογενοποίησης των πάντων, αποκρύβοντας ηθελημένα τις ουσιαστικές διαφορές, πίσω από απλοϊκά, δήθεν κοινά προτάγματα, στο όνομα των περίφημων οικονομιών κλίμακας. Στα πλαίσια ενός σύγχρονου μοντέλου συγκρότησης του κοινωνικού, με την γενικευμένη χρήση νέων τεχνολογιών και ψηφιακών εργαλείων, τα περί οικονομίας κλίμακας μέσω της συγκέντρωσης λειτουργιών σε ενιαίους φορείς, είναι η μεγαλύτερη απάτη και η μεγαλύτερη λειτουργική μπαρούφα που θα μπορούσε να επιχειρηθεί. Το μόνο που ευνοεί η συγκέντρωση είναι ο ιδιοτελής έλεγχος, ενώ το πραγματικό κόστος αντί να μειώνεται εκτινάσσεται δραματικά. Αυτό το επινόημα ενώ το αντιλαμβάνεται και ένα παιδί του δημοτικού, με τις ελάχιστες εφαρμοσμένες ψηφιακές γνώσεις, καταφέρνει να παραπλανά την κοινωνία, επιστρατεύοντας τις εφεδρείες του θέσφατου της δήθεν "οικονομίας", μέσω της κεντρικής διαχείρισης των προβλημάτων, μέσω δηλαδή της στοχευμένης γνώσης και γνώμης, των ειδικών, των τεχνοκρατών. Οι τεχνοκράτες, αντλούν το αυτεξούσιο τους, επικαλούμενοι κυρίως την αρχή της κεντρικότητας, μιας κεντρικότητας παντελώς αχρείαστης, στα πλαίσια ενός ψηφιακού-τεχνολογικού μοντέλου, το οποίο την εμπεριέχει έτσι κι αλλιώς, και την διαθέτει πανεύκολα, για γενική αποτελεσματική χρήση από και προς τον οποιονδήποτε, κοινό χρήστη του δικτύου.

Το μόνο στο οποίο στ' αλήθεια είναι εκπαιδευμένη αυτή η διεθνής κάστα, και αυτό και μόνο αυτό επιτελεί, είναι η διαχείριση των παιχνιδιών εξουσίας, επ' ωφελεία των εκάστοτε αφεντικών της, αποτρέποντας, την απολύτως εφικτή με τεχνολογικούς όρους σήμερα, ανατρεπτική δυνατότητα διαχείρισης αυτής της εξουσίας, από το ίδιο το κοινωνικό και επ' ωφελεία του. Είναι επί της ουσίας ο ίδιος ακριβώς ρόλος με αυτόν των όποιων ιερατείων, κατόχων της γνώσης και της μαγείας, σε προγενέστερους πολιτισμούς. Και για να ολοκληρώνουμε τη σκέψη μας, αποτρέποντας τον κίνδυνο να παρερμηνευθούμε, είναι παντελώς Άλλος ο ρόλος του Ιερέα, (καθόλου με την σημασία που του δίνει στα καθ' ημάς, η ορθόδοξη παράδοση που εμπεριέχει στην αρχή της, τη δημοκρατική παράδοση και λειτουργία τόσο σαν κλήρωση όσο και σαν εκλογή) και παντελώς Άλλος ο ρόλος του Δασκάλου, του μη αποκρυφιστή, που έχει τάξει σαν πρωταρχικό νόημα της ζωής του την διδαχή, δηλαδή την καλλιέργεια της κρίσης και την εμπειρία στη γνώση.

Οι άνθρωποι στέκουν παγωμένοι και παντελώς αδύναμοι μέσα στην κρίση, και όσοι στοιχειωδώς αφυπνισμένοι, σηκώνουν δειλά το κεφάλι να δουν λίγο γύρω τους, ψάχνουν εναγωνίως για τον νέο μεσσία-ηγετη που θα υποκαταστήσει την αφοπλισμένη κρίση τους, και θα ενεργήσει χωρίς αυτούς, για αυτούς, προκειμένου να αποτρέψει τον πνιγμό και τον αφανισμό τους. Αυτή η πλήρης απαξία-έλλειψη εμπιστοσύνης, στην συγκεκριμένη υποκειμενική μας κρίση, και η εκχώρηση-υποκατασταση της από την κατ' αποκλειστικότητα ορθή δήθεν, κρίση του "ειδικού", συνιστά την χειρότερη κατάρα του καιρού μας. Αυτή η κατάρα, είναι συναρτημένη απόλυτα με τον βαθμό εκβιομηχάνισης των κοινωνιών, αγνό προϊόν του κατά βάθος μηχανιστικού μοντέλου συγκρότησης τους, ευθέως ανάλογη με τον βαθμό κυριαρχίας μιας τεχνοκρατικής ιδεολογίας. Είναι η εικόνα ενός κόσμου με απόλυτη κυριαρχία του αφηρημένου και του τυπικού, πάνω στο συγκεκριμένο και στο αληθινό, η αλλιώς η απόλυτη κυριαρχία της γοητείας πάνω στον έρωτα. Εκεί που η όποια επικοινωνία δεν γίνεται "μάτι με μάτι", άλλα αντίθετα, "άδεια λόγια", "κώδικες και σημεία", συνδιαλέγονται αυτιστικά με τον εαυτό τους, παίζοντας με όρους γοητείας της εξουσίας, [14] απέναντι σε ένα ακροατήριο που παρατηρεί αποχαυνωμένο, με το μετέωρο και λαμπερό βλέμμα του…… βοδιού.

Το ζήτημα αυτό αν και δεν είναι τεχνικό αλλά πολιτικό, προϋποθέτει κατάλληλο περιβάλλον που πρέπει να εφευρεθεί, θεσμισθεί και κατασκευαστεί, μέσα από απολύτως δημοκρατικές, συμμετοχικές και συναινετικές αμοιβαία διαδικασίες, οι οποίες θα προσδιορίζουν επακριβώς τον βηματισμό κατάργησης της 'διευθυντικής' σε όλα τα επίπεδα γραφειοκρατίας, με ορατό και απτό από όλους, θετικό λειτουργικό πρόσημο. Αυτό το δύσκολο επί της ουσίας εγχείρημα μπορεί να κερδηθεί μόνο, χαρίζοντας και δαπανώντας εκείνο το, ελάχιστα αναγκαίο και ικανό, βάθος χρόνου, που επιζητά η συμφιλίωση του, με τα ανθρώπινα άτομα και τα αναδυόμενα, νέα κοινωνικά υποκείμενα.

Η οριζόντια κυκλοφορία της πληροφορίας μέσω του διαδικτύου, μπορεί να βοηθήσει, τόσο στην αντιστροφή μιας εμπεδωμένης στη Δύση και στον κόσμο, για αιώνες, νοοτροπίας, όσο και στην εφαρμογή μιας ουσιαστικά νέας, όπου τη θέση του υπουργείου οικονομικών θα μπορούσε να αναλάβει κάλλιστα, μια απλή νοικοκυρά με μόνα τυπικά προσόντα, αυτά του "κοινού νου".[15 ]

Η τεχνολογία όμως από μόνη της δεν επαρκεί, αν δεν καταφέρουμε να οραματιστούμε και εμπνεύσουμε μια άλλη συνθήκη, εστιασμένη στον "βαθύ πυρήνα" του ανθρώπινου "κατοικείν", που δεν είναι άλλος από την ίδια την Πόλη.

 

 

 

Κάθε βαρβαρότητα μ' ένα περίεργο μεταφυσικό τρόπο θρέφει τα σπέρματα της ανατροπής της. Η βαρβαρότητα της βιομηχανικής επανάστασης γέννησε την ελπίδα, μέσα από την δυνητική συγκρότηση του προλεταριάτου σε ιστορικό Υποκείμενο- Σώμα, μέσω της αφύπνισης του βιομηχανικού εργάτη. Σήμερα οι τρομακτικά ανατρεπτικές συνθήκες που γεννούν οι νέες τεχνολογίες, συνδυασμένες με την πρωτόγνωρη ιστορικά διάχυση στη γνώση, που η οριζόντια ανάπτυξη του διαδικτύου επιτρέπει, δυνητικά, είναι εξ αντικειμένου, συνθήκες επαναστατικών αλλαγών στις σχέσεις παραγωγής, και επακόλουθα στις σχέσεις εξουσίας. Μικρό παράδειγμα η παλαιότερη συμβολή του διαδικτύου στην ανάπτυξη του κινήματος των Ζαπατίστας. Στο γεγονός αυτό, τα διεθνή κέντρα εξουσίας αντιδρούν με διαφόρους τρόπους, με τελευταία ίσως πιο κραυγαλέα, ειδικά αν περάσουν και εφαρμοστούν γενικευμένα, τους περίφημους νόμους για τον έλεγχο του διαδικτύου, ACTA η SOPA (διερωτηθείτε για την θαυμαστή μετάφραση στα ελληνικά). Απ ότι όμως φαίνεται όλα αυτά δεν επαρκούν, δεν προσφέρουν μια ασφαλή λύση στο πρόβλημα. Καταφεύγουν λοιπόν στην παμπάλαια μέθοδο της ολικής καταστολής, με κύριο εργαλείο την επί τούτου σχεδιασμένη πρόκληση, απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού γίνεται. Μόνο έτσι καταστρέφεται πραγματικά κάθε δυνατότητα αληθινής πολιτικής έκφρασης, μόρφωσης, εκδήλωσης γνώμης, και αμφισβήτησης, με ενδεχόμενο την ανατροπή των όποιων Κέντρων.

Η κατανάλωση, το μάρκετινγκ, η διαφήμιση και άλλες τέτοιες προηγούμενες μορφές εκμαυλισμού, χάνουν την άξια τους, μια και το βιομηχανικό παραγωγικό μοντέλο υποχωρεί, και μαζί του υποχωρεί κάθε περί μαζικού άξια, τόσο σε προϊόντα όσο και σε αντιλήψεις. Το όποιο δε εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, αυτό δηλαδή της μεταβιομηχανικής παραγωγής, μέσω της ρομποτικής και του ψηφιακού, αρνείται έμπρακτα το προηγούμενο καθεστώς, σχεδόν όπως το κίνημα της πατάτας αρνείται τους μεσάζοντες. Καταργώντας κάθε ενδιάμεσο, τους τραπεζικούς, βιομηχανικούς και εμπορικούς κολοσσούς, δηλαδή την καρδιά της πραγματικής εξουσίας και την παραμύθια ηγεμονία της, μεταπολεμικά κυρίως, καταργείς το καθεστώς. Φαντασθείτε αυτή την ανατροπή όχι για τα μικρά και άγουρα ελληνικά μεγέθη, αλλά για τα μεγαθήρια της Δύσης. Από μόνη της, μια άλλη νέα παραγωγική συνθήκη, θα γκρέμιζε σε χρόνο μηδέν, όλο το οικοδόμημα από τα τραπουλόχαρτα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι αυτό το "εκκολαπτόμενο" νέο παραγωγικό μοντέλο, έχει ελάχιστα εφαρμοστεί στην κεντρική Ευρώπη, ενώ έχει ανδρωθεί στην δυτική αμερικανική όχθη, και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, στις νέες αναδυόμενες την τελευταία δεκαετία οικονομίες της Ανατολής και της νότιας Αμερικής. Και όχι μόνο, η ρομποτική και το ψηφιακό, ελεγχόμενα από ένα νέο αυτοπροσδιοριζόμενο κοινωνικό Υποκείμενο, θα μπορούσαν να καταργήσουν παντελώς κάθε έννοια ενδιάμεσου, κάθε ιερατείου και κάθε τεχνοκράτη, δηλαδή κάθε αντιπροσώπου σε πολιτικό επίπεδο, δίνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία την δυνατότητα μιας αληθινής δημοκρατίας στα πρότυπα της Αρχαίας Αθήνας. Τότε, ακόμη και τον ρόλο του δούλου στην Αρχαία Αθήνα, αν και όπως, ιστορικά υπήρξε, θα μπορούσαν κάλλιστα να αντικαταστήσουν οι ίδιες οι μηχανές, παρόλο που αδυνατούν να παρακολουθήσουν αρχαία τραγωδία, γεγονός που επισυνέβη με εκείνους τους δούλους.

Γνωρίζω σας φαίνομαι αιθεροβάμων και υπερβολικός, αλλά για κάποιους που μια στάλα έχουν ξεπεράσει το προφανές, και γνωρίζουν λίγο καλύτερα τις δυνατότητες, τη βαθύτερη φιλοσοφία και το "συναμφότερον" αυτής της απίστευτα δυναμικής νέας τεχνολογίας, είμαι απολύτως πραγματιστής και συγκεκριμένος. Σε μια τέτοια συγκύρια, όπου τα μεγάλα συμφέροντα πλειοδοτούν τη βαρβαρότητα, έναντι ενός μέλλοντος που φοβούνται, γιατί αδυνατούν να το ελέγξουν, οι παγκόσμιοι νταβατζήδες, κινητοποιούν μέσω των τραπεζών, το αλάνθαστο εργαλείο της κρίσης, προσδοκώντας σε άμεσα απτά αποτελέσματα επιβράδυνσης της παραγωγικής εξέλιξης, μέχρι να επινοήσουν πως θα ξαναμοιράσουν την τράπουλα. Για παν ενδεχόμενο οργανώνουν, με τα άφθονα εργαλεία αυτής της ίδιας τεχνολογίας, κάθε μηχανισμό καταστολής, πνευματικής, σωματικής και βιολογικής, που μπορεί να συλλάβει και η πιο άρρωστη και σχιζοειδής ανθρώπινη φαντασία. Τα αποτελέσματα αυτής της σκληρής σύγκρουσης μόλις αρχίσαμε να ζούμε.

Ο χρόνος σήμερα τρέχει με διαστημικές ταχύτητες, αλλά ευτυχώς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για όλες τις πλευρές, τόσο για τους άρχοντες όσο και για τους υπηκόους.

 

 

ε. ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΓΕΙΑ

 

 

Για τους Αρχαίους Έλληνες ίαση επισυμβαίνει μέσω του Λόγου, της Μουσικής, και της Γεωμετρίας.

Εδώ δεν θα μιλήσω για την απόλυτη κατάργηση του όποιου ΕΣΥ, πράγμα απολύτως γνωστό σε όλους, έξω από τους πάσης φύσης αναπήρους στο μυαλό και την ψυχή, με την ανίατη νόσο, γκά-γκά. Εδώ το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι το πώς, η σατανική δύναμη της τεχνολογίας μπορεί εξίσου αποτελεσματικά να επέμβει, θετικά η καταστροφικά, στην υγεία των ανθρώπων, και μάλιστα με όρους και τρόπους, απολύτως εφαρμόσιμους, άμεσα, αύριο το πρωί, τρόπους επιστημονικά κερδισμένους εδώ και χρόνια, πειραματικά δοκιμασμένους με θετικά αποτελέσματα εδώ και χρόνια, εντός και εκτός Ελλάδος. Όταν κάποτε ρώτησα κάποιον ολιστικό-ομοιοπαθητικό γιατρό, πάνω στο γιατί αυτή η τεχνολογία δεν έχει ευρύτατη διάδοση, κατάλαβα πεντακάθαρα πως "ο φόβος φυλάει τα έρημα", όταν κάποιες απλούστατες και πάμφθηνες μέθοδοι, συγκρούονται άμεσα, με την τεράστια νοσοκομειακή και φαρμακευτική βιομηχανία. Υπάρχουν Έλληνες γιατροί και τεχνολόγοι μηχανικοί, οι όποιοι εδώ και χρόνια εργάζονται πάνω στην "τεχνολογία των θεών" [34], ακόμη και με μια περιορισμένη προσπάθεια εφαρμογής, σε δημόσια πανεπιστήμια και νοσοκομεία της χώρας. Οι άνθρωποι αυτοί υφίστανται απίστευτο πόλεμο από πολυποίκιλα συμφέροντα, και παραμένουν στην αφάνεια, σαν ελάχιστο μέσο-προϋπόθεση προκειμένου να μπορέσουν να αναπτύξουν παραπέρα την εργασία τους. Με μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν, πριν από κάποιους μήνες, είδα αναρτημένη στο tvxs.gr, στις 19-12-2012 ανακοίνωση ομάδας ερευνητών, για εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου με την χρήση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων:

"Σύμφωνα με τον Guardian, οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ελβετία και τη Βραζιλία, με επικεφαλής τον καθηγητή Μπόρις Πάσκε, του πανεπιστημίου της Αλαμπάμα, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο βρετανικό περιοδικό για θέματα καρκίνου «British Journal of Cancer», εξέφρασαν την αισιοδοξία τους ότι η νέα μέθοδος μελλοντικά μπορεί να αποτελέσει μια νέα θεραπευτική τεχνική. Διευκρίνισαν όμως ότι η μέθοδος βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο και θα χρειαστούν ακόμα αρκετά χρόνια δοκιμών και βελτίωσης.Οι ασθενείς κρατούν μέσα στο στόμα τους μια κεραία σε σχήμα κουταλιού, η οποία μεταδίδει χαμηλά ηλεκτρομαγνητικά πεδία στο σώμα τους. Η θεραπεία, με συχνότητα τρεις φορές τη μέρα, πέτυχε να αυξήσει το προσδόκιμο ζωής των ασθενών με προχωρημένο καρκίνο του ήπατος, καθώς οι όγκοι σμικρύνθηκαν, ενώ τα πέριξ υγιή κύτταρα δεν επηρεάστηκαν αρνητικά."

Είδα επίσης αναρτημένη στο defencenet.gr στις 14-3-2012 την είδηση για τα νέα μη θανατηφόρα οπλικά συστήματα, αντιμετώπισης πλήθους (sic απλή σημασιολογικής φύσης παρατήρηση "πλήθος-πληθοδομές" για τα "κοινά" εργαλεία που χρησιμοποιούν οι διανοούμενοι μας)

Ο μόνος τρόπος αντίστασης της ανθρωπότητας σε αυτή την απύθμενη αόρατη φρίκη, είναι η πάνδημη αφύπνιση, με στόχο την κατάργηση των επιστημονικών στεγανών και τον απόλυτο έλεγχο της όποιας τεχνολογίας από την ίδια την κοινωνία. Στα μάτια μου, το πάνω, και πέρα από όλα πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, είναι ο μοναδικός ορατός τρόπος αντίστασης, αντίστασης προϋπόθεσης για την φυσική πλέον επιβίωση του ανθρώπινου είδους σαν τέτοιο, όπως τουλάχιστον ιστορικά μέχρι σήμερα το γνωρίσαμε.

 

 

στ. ΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

 

Η βιομηχανική επανάσταση είναι η αποκλειστική, εξ αίματος, μητέρα του μαζικού-τυπικού προϊόντος, μητέρα της αναγκαιότητας για κατανάλωση, μόδα, design, marketing, branding.[9] H μεταβιομηχανία και η ρομποτική θα μπορούσαν να γίνουν ο φυσικός τους δολοφόνος, όταν μέσω της αναπόφευκτης διάχυσης εικόνων, γνώσης, και πληροφορίας, μέσω μιας εκρηκτικής πολλαπλότητας και εναλλακτικότητας, ακυρώνουν κάθε περί τυπικού η μαζικού ανάγκη. Το μόνο τυπικό και μαζικό που υφίσταται πλέον, είναι το ίδιο το ψηφιακό, που από μόνο του, σαν γενικευμένη χρήση, πόσο μάλλον όταν έχει συγκεκριμένη μοναδική εφαρμογή στην πραγματική ζωή, αυτοακυρώνει την όποια μαζικότητα του. Ο μόνος φόβος από το ψηφιακό είναι η γενικευμένη υποκατάσταση του πραγματικού, και αυτό, πέρα από φόβο-ιδεολόγημα, είναι αδύνατο να επισυμβεί σε αληθινούς ανθρώπους, πόσο μάλλον αν διασυνδεθεί με άμεσο-δημοκρατικές πρακτικές, και μια άλλη πραγματικότητα πόλης. Το ψηφιακό διαθέτει τα πάντα, έξω από "ιστορική μνήμη", το απόλυτο προνόμιο του ανθρώπινου dna.

Ας διερωτηθούμε, αν στοιχειωδώς εντρυφήσουμε, στην πραγματική μικρή ιστορία, της εφαρμοσμένης ανάπτυξης του "μεταβιομηχανικού" τις τελευταίες δεκαετίες, στο γιατί, η εφαρμοσμένη αυτή τεχνολογία ανδρώνεται στη δυτική Αμερικανική όχθη, όπου ανθίσταται η βαθύτερη σημασία του "αγροτικού" και του "κατοικείν", κατά Lefebvre, και όχι στη Δυτική αντίστοιχη με κυρίαρχο το "αστικό" μοντέλο, πόσο μάλλον στην Κεντρική Ευρώπη.

"Τα Σώματα θα πάρουν την εκδίκηση τους κάποτε……τα Σώματα. με σχέσεις ιερές, επιθυμίας, χαράς, και οδύνης" [11]

Η οικονομία, η οικολογία και η βιωσιμότητα καλούνται να επαναπροσδιοριστούν, μέσα από μια διαδρομή-εμπειρίας αποανάπτυξης του αφηρημένου τυπικού και μαζικού, και μιας νέας διαδρομής-εμπειρίας αυτοδιαχείρισης του συγκεκριμένου καθημερινού, σε μια απολύτως απτή και μικρή ανθρώπινη κλίμακα.

Πράγματι, και αυτό είναι ένα άλλο πρόταγμα που οφείλουμε να συναισθανθούμε άμεσα, σε ένα μεταβιομηχανικό κόσμο, και σε πείσμα των όσων "δεξιών" και "αριστερών" αυταπατώνται περί του αντιθέτου, μέσω της τεχνολογίας και της ρομποτικής, η οικονομία με όρους πραγματικής οικονομίας, σημαίνει μια Άλλη συνθήκη όπου το μεγάλο, με άλλα λόγια η όποια λογική "συγκέντρωσης" , οφείλει να δώσει τη θέση του στο μικρό, δηλαδή στην όποια λογική "αποκέντρωσης", το δε μικρό να δώσει τη θέση του στο ακόμη μικρότερο. Τότε και μόνο τότε, μπορεί να επιτευχτεί στ' αλήθεια, ένα θετικό οικονομικό αποτέλεσμα. Η νέα τεχνολογία έχει απίστευτες δυνατότητες να διευκολύνει μια τέτοια διαδρομή, αναδεικνύοντας κάθε στιγμή την εφαρμοσιμότητα και τον ρεαλισμό της. Το μοναδικό πραγματικό εμπόδιο, σε μια τέτοια προοπτική δεν είναι "εκτός μας", αλλά "εντός μας", σαν βαθειά σφηνωμένη στον εγκέφαλο και την ψυχή μας, κυρίαρχη λειτουργική φαντασιακή σημασία, και το όνομα αυτής ατομισμός, ιδιοτέλεια και τελικά "κέρδος", όταν το όποιο συλλογικό αντί για νικητήριες εν-θεό-ουσιαστικές εμπειρίες συναλληλίας, σωρεύει εμπειρίες ήττας, απο-γοήτευσης και κατάθλιψης, από μια "κατάσταση των πραγμάτων" που οδηγεί στην όποια "ιδιώτευση", σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας.

"Παλεύουμε για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας, πιστεύοντας όμως πάντα πως η ανθρώπινη περιπέτεια δεν έχει τέλος και πως ατομικισμός και αλληλεγγύη θα αντιμάχονται εσαεί." [17]

 

 

Ο Καστοριάδης στον α' τόμο του βιβλίου του "η ελληνική ιδιαιτερότητα", διατυπώνει μια εξαιρετική παρατήρηση, αναφερόμενος στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία. Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης διαλογίζονται περί "δημοκρατίας", μπροστά στο πτώμα της αθηναϊκής δημοκρατίας, μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Τους δυο προηγούμενους αιώνες, όταν η δημοκρατία ήταν ζώσα, θεσμός εν ενεργεία, ουδέποτε διερωτήθει, για το τι και το πώς, του είναι της.

Το έθνος κράτος είναι αναγκαία προϋπόθεση για μια επί της ουσίας αυτοθέσμιση και οργάνωση του κοινωνικού από τα κάτω. Και αυτό διότι μια τέτοια συγκεκριμένη λειτουργία, με όρους ποιοτικούς και όχι ποσοτικούς, δεν μπορεί να συγκροτηθεί παρά στη βάση ενός "ιστορικοκοινωνικού ψυχολογικού ιδιότυπου"[18 ] κοινών αναφορών εγγεγραμμένων στο dna μας, που ζουν και μεταφέρονται μέσω της πολιτιστικής παράδοσης, των κοινών βιωματικών αναφορών, της κοινής ιστορίας, της κοινής γλώσσας, του κοινού τελικά ριζικού φαντασιακού, καθ' όσον αφόρα στον κοινό τρόπο του "ιδέσθαι" των πραγμάτων, και του προσώπου μας στον κόσμο.

Είναι αδύνατο να υπάρξει μια άμεση δημοκρατία, "μάτι το μάτι" [19], χωρίς μια πατρίδα, μια συναισθηματική, πρωταρχική, αναγκαία βασανιστική εικόνα, με ιστορικό βάθος, "υπόστρωμα", "υπόβαθρο", σαν ενιαίος ζωντανός καμβάς - ελάχιστη προϋπόθεση, στη δυνατότητα μιας τέτοιας συγκρότησης να είναι, παρουσία καθ εαυτή, και σε αντιδιαστολή με την απουσία, που προκύπτει από κάθε, αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτικο-δημοκρατικού, "δυτικού" τύπου, επιμέτρηση, που δεν είναι παρά προϊόν, μιας περιστασιακής, ισοπεδωτικής, και ομογενοποιητικής λογιστικής, τύπου international style. Αν εννοούμε τη Δημοκρατία με όρους συγκεκριμένους, ουσιαστικούς, ποιοτικούς, βιωματικούς, ιστορικούς, σαν νόημα αυτο-νομίας και ισο-νομίας, και όχι με όρους αφηρημένους, σχηματικούς, ποσοτικούς και ατομιστικούς, είναι αδύνατο να την εννοήσουμε, όταν διαλύσουμε τους όρους του έθνους και της πατρίδας. Στην άμεση δημοκρατία, ο όποιος φόβος κάθε λαϊκισμού και εθνικισμού, εξατμίζονται, στη "θωριά" του ίδιου του συγκεκριμένου.

 

η. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

 

Ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της αρχιτεκτονικής, θα 'πρεπε να γνωρίζουν, το πώς της γέννησης, εκείνης της πόλης, που άνδρωσε την βιομηχανική επανάσταση. Θυμάμαι σαν χθες, τον Γιάννη τον Πολύζο, να μας διδάσκει με τον πιο ανάγλυφο και διαυγή τρόπο, το περίφημο φαινόμενο της βίαιης βιομηχανικής αστικοποίησης, κι ας συνεισφέρει σήμερα, για λόγους που δικαιούται, και εκείνος μόνο γνωρίζει, στα εγχειρήματα της αντίπερα όχθης, όσον αφόρα τουλάχιστον στην ψυχή των μαθημάτων του.

Οι βιομηχανικές πόλεις υπήρξαν προϊόντα, μιας βίαιης και εξαναγκαστικής συγκέντρωσης, ενός κόσμου που αφού προηγουμένως ξεκόπηκε από τη γη του, με το ζόρι, εξαθλιώθηκε, για να μετατραπεί στη συνέχεια, σε βολικό εύπλαστο και φθηνό εργατικό δυναμικό. Πάνω σε αυτό το φαινόμενο είναι εξαιρετικό το βιβλίο της πρόωρα χαμένης, Άννης Βρυχέα "για την κατοικία" [21].

Η συνέχεια της ιστορίας, μας επιφυλάσσει τις πόλεις σαν εξίσου "βίαιες" εμπορικές συνάξεις. Εδώ ο Jean Baudrillard με την "κριτική της πολιτικής οικονομίας του σημείου" [22] είναι εξίσου διαφωτιστικός, για το γιατί και το πώς, της μετατροπής της εργατικής σε καταναλωτική δύναμη.

Μετά από όλη αυτή την απολύτως πραγματική προϊστορία, οι θαυμαστές της περίφημης "αστικής κουλτούρας" της δυτικής πόλης [23], ας διερωτηθούν δι' ολίγον, δεν βλάπτει,…. παρ' εκτός και αν συγχέουν την σύγχρονη βιτρίνα και τα "τουριστικά" αξιοθέατα, με τις ίδιες τις πόλεις, και τους διαφεύγει, σκόπιμα ή μη, η εκ παραλλήλου απύθμενη γκετοποίηση και τα απέραντα υπνωτήρια ψυχών. Η βιομηχανική επανάσταση όμως, ευτυχώς, ολοκλήρωσε τον ιστορικό της κύκλο, ακόμη και για τους δυστυχείς θαυμαστές της εικόνας του πτώματός της.

Τα νέα τέρατα πόλεων η μητροπόλεων αν αγαπάτε, που σχεδιάζουν πέρα από απρόσωπες- ανώνυμες εταιρείες της μοδός, και επώνυμοι, ταλαντούχοι δυστυχώς συνάδελφοι μας, και αυτοχαρακτηρίζονται σαν δήθεν μεταβιομηχανικές πόλεις δεν είναι τίποτε άλλο, από το πρόσωπο του Εωσφόρου, η απέραντη και απύθμενη βαρβαρότητα τύπου "Ντουμπάι" και άλλων ανιστόρητων μεγατεράτων, τύπου νέες Κινέζικες μεγαλουπόλεις. Οι πόλεις αυτές μόνο τόποι του "κατοικείν" δεν είναι, μόνο τόποι ζωής για ανθρώπινα πλάσματα δεν είναι. Είναι " κουρ…..με βυσσινοχυμό " [24] κατά τη ρύση του γνωστού τραγουδοποιού μας, και αποτελούν απλά τους επιθανάτιους ρόγχους του πτώματος του τέρατος.

Οι φίλτατοι ανά τον κόσμο συνάδελφοι, ζώντας και εργαζόμενοι σε έναν παντελώς εικονικό, κατά παραγγελία τύπου θερμοκοιτίδας, κενό τόπο, παντελώς έξω, απόντες και άσχετοι από κάθε πραγματική ζωή και παραγωγή, απλά μπερδεύουν τον "μετακαπιταλισμό" με την μεταβιομηχανία, δηλαδή τις βούρτσες με τις αγκινάρες.

Όσο για τους δικούς μας, τους "εδώδιμους αποικιακούς ιθαγενείς" συναδέλφους, και μάλλον στη ζούλα εν κρυπτώ θαυμαστές των άλλων, αδυνατούν να κατανοήσουν, πως το "κερασάκι" στην τούρτα δεν αλλάζει την ολική της γεύση, αν ποτέ τύχει και το ονοματίσουμε, εύηχα και με περίσσεια καλλιτεχνίζουσα επιστημοσύνη, urban farming, φαγώσιμα τοπία, πληθοδομές η άλλες ευφάνταστες "βωμολοχίες".

Οι ίδιοι "εδώδιμοι ιθαγενείς", ένα άλλο πράγμα που μπερδεύουν, εκτός της βούρτσας, είναι πως η όποια κιβωτός με "τα τσαρούχια και τις ρόκες" [1β] (το τζατζίκι έλειπε) - αν και πραγματεύεται μια ιερή για τον τόπο σήμερα αλήθεια, αυτήν της εντόπιας θαυμαστής βιοποικιλότητας, της πολεμικής στην μονοκαλλιέργεια, και της βαθύτερης ουσίας του χώματος και της γης, σαν ζωτικής προϋπόθεσης του είναι μας- την ίδια την αλήθεια μας δηλαδή - την ίδια στιγμή την "παίρνει και την κάνει λιώμα", όταν, από δυνητικό συστατικό στοιχείο του τεχνολογικού εγγύς μας μέλλοντος, εκείνου του όμορφου ροκ του μέλλοντος μας, εκείνου του μέλλοντος του άρρηκτα δεμένου με ένα οικολογικό και δημοκρατικό πρόσταγμα για μια Άλλη πόλη, το ευτελίζει, αποκόπτοντας το από την όποια τεχνολογική επανάσταση, υποβιβάζοντας το αυτόματα σε φολκλόρ, τσαρούχι και ρόκα.

Την τεχνολογία σήμερα δεν μπορείς ούτε να την αγνοήσεις, ούτε να την υποτιμήσεις. Το χθες και το σήμερα, δεν μπορεί να έχει νόημα παρουσίας στο αύριο, παρά μόνο σαν αναπόσπαστο ζωτικό συστατικό μιας Άλλης συνθήκης, ενός Άλλου στρατηγικού σχεδίου, για την πατρίδα, την κοινωνία και την δημοκρατία, που πατά γερά, τόσο στη ζωντανή παράδοση, όσο και στην παραγωγική τεχνολογική πραγματικότητα του μέλλοντος. Σε κάθε άλλη περίπτωση, και από μόνο του, δεν είναι παρά "εδώδιμα αποικιακά… μπακάλικο", προς βρώση και κατανάλωση, μιας ακόμη πλευράς της προς τα έξω τουριστικίζουσας, " a l oriental ", εικόνας μας.

Η με παραδοσιακούς Όρους μεγάλη βιομηχανία, όπου, το νέο κοινωνικό σαν σώμα, κρίνει χρήσιμη και σκόπιμη την ύπαρξη της, μπορεί να διατηρηθεί στα πλαίσια μιας απολύτως αυτοματοποιημένης-ρομποτικής λειτουργίας, υπό απόλυτο κοινωνικό έλεγχο. Δεν μιλάμε για καμιά κατάργηση της ιδιοκτησίας, αντίθετα μιλάμε για μια από τα κάτω θέσπιση μιας ισονομίας, η οποία χωρίς να ισοπεδώνει τις ατομικότατες και διαφορετικότητες, προστατεύει την κοινότητα από ατομιστικές ιδιοτέλειες, που πράγματι βλάπτουν το σύνολο.

Αν προς στιγμήν εξαφανιζόντουσαν οι "καταχραστές" της παγκόσμιας εργασίας και του πολιτισμού της, με ένα "μαγικό" τρόπο, και μπορούσαν οι λαοί από μόνοι τους, να διαχειρισθούν τα του οίκου τους, και μάλιστα στα πλαίσια ενός νέου μοντέλου πόλης που προτείνω, ο χρόνος, ο αναγκαίος για να κινηθεί η οικονομία, θα ήταν δραματικά μικρός. Δες τε το φαινόμενο της τεράστιας ανεργίας ανάποδα, έξω από ύποπτες εμμονές, αυτές του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας. Μια τέτοια απολύτως νέα παραγωγική πραγματικότητα, θα προσφέρει μια στ αλήθεια εκρηκτική δυνατότητα σε "ελεύθερο" χρόνο, η οποία θα επιτρέψει, μέσα από διαδικασίες διαλεκτικής του συγκεκριμένου (και ως εκ τούτου "μικρού", τόπου και χρόνου, πράγμα δηλαδή άτοπο εκτός συγκεκριμένου, σε ένα αφηρημένο διεθνές επίπεδο), σε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν στ αλήθεια, ηθο-ποιητικά, τόσο για την όποια απολύτως προσωπική όσο και για την όποια συλλογική ανάγκη, ωφέλεια, η εμμονή.

Το πραγματικό κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος, σε επίπεδο αναγκαίων υποδομών, και σε πείσμα των όσων περί του αντιθέτου παπαγαλίζουν τα όποια άσχετα παπαγαλάκια, είναι απίστευτα μικρό, σε σχέση με το αντίστοιχο, σε πόλεις τέρατα που μας προτείνονται. Η κατασκευή των όποιων υποδομών, έχει πράγματι πολύ μικρό κόστος, όταν εφαρμοστεί από την τοπική κοινωνία, σε σχέση με τις αντίστοιχες από μεγάλα εργολαβικά σχήματα, σε μια νέα, πόσο μάλλον σε μια ήδη υφιστάμενη μεγάλη πόλη. Μόνο για τους μεγάλους υπερτοπικούς εργολάβους το κόστος αυτό είναι μεγαλύτερο, και είναι οι μόνοι, που επί της ουσίας ζημιώνονται, από μια τέτοια προοπτική.

Το μοντέλο αυτού του πολύ μικρού τόπου, που ταυτόχρονα, μέσω των δικτύων, είναι επί της ουσίας η απόλυτη κεντρικότητα, είναι ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, ένας κόσμος ψυχή του συγκεκριμένου-τοπικού και παράλληλα του απόλυτα διεθνούς. Το μόνο εμπόδιο που έχει στην εφαρμοσιμότητα του, απολύτως πραγματικό, και καθόλου αμελητέο, δεν είναι καθόλου μα καθόλου ζήτημα τεχνικό, ρεαλιστικότατος στην εφαρμογή, αλλά ζήτημα πολιτικό, υπερνίκησης δηλαδή, των τεράστιων μονοπωλιακών εμπορικών και βιομηχανικών συμφερόντων, που συγκροτούν το σημερινό καθεστώς. Μόνος πραγματικός εχθρός είναι τα διεθνή χρηματιστήρια, τα mall, τα super market, και τα πάσης φύσεως μεγάλα πολυεθνικά συγκροτήματα. Έπονται οι πάσης φύσεως "κορπορατιβίστικες", φασίζουσες , δήθεν "αριστοκρατικές" λογικές, όσον αφορά το πώς της συγκρότησης μιας κοινωνίας.

Η μεγάλη σημερινή, υποτιθέμενη και μη, κρίση - ενός παγκόσμιου καθεστώτος που κινείται με τα χίλια όσα μέσα, τις χιλιάδες εφεδρείες, αλλά, "κατά περίσταση", χωρίς την παραμικρή στρατηγική, χωρίς στ αλήθεια το παραμικρό εναλλακτικό σχέδιο, στο όνομα ενός θεοκρατικού φιλελευθερισμού, και οι σκληρότατες αντιφάσεις του, που τρώνε τις ίδιες του τις σάρκες - γεννά τη δυνατότητα για ένα πραγματικά ριζικά καινούριο μοντέλο, πολύ μικρής πόλης.

 

 

θ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Ο Ελληνικός χώρος υπήρξε σε όλη την ιστορία του, χώρος ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, και παρ όλη την βία που υπέστη στο πέρασμα των αιώνων, σαν Ο Τόπος της σύγκρουσης των δυο κόσμων, παρέμεινε ανοικτός, φιλικός και φιλόξενος, σε όλους τους ξένους πολιτισμούς. Και όχι μόνο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, ειδικά αν κανείς τον εξετάσει στα πλαίσια του σύγχρονου ιδεολογήματος της υποτιθέμενης σύγκρουσης των πολιτισμών.

Το πρώτο ήταν εκείνη η συναίσθηση του "θείου" και του "ιερού" που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι, για όλους ανεξαιρέτως τους θεούς του κόσμου, και όχι μόνο τον δικό τους,   " …αμαρτία παιδάκι μου…. ", γεγονός που γαλούχησε, μια εν τοις πράγμασι στάση ζωής, και έδωσε ένα τόπο ανάδυσης, του απολύτως "συναμφότερον".

Αυτοί οι άνθρωποι, στα πλαίσια μιας επί της ουσίας πολυεθνικής αποικιοκρατικής συνθήκης, με όλες της φυλές της Δύσης παρούσες στο παιχνίδι, όντας οικονομικά "άρχοντες" απέναντι στους… "αραπάδες", υπήρξαν ταυτόχρονα, με μια απαράμιλλη "ταπεινότητα" και ουσιαστικό σεβασμό του "Άλλου", μέσα στον πλούτο τους, "αδελφοί" εν θεώ κάθε Αιγυπτίου. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το, ιστορικά επιβεβαιωμένο από πολλές πλευρές, γεγονός της προστασίας από τους ίδιους τους Αιγυπτίους, κατά τη διάρκεια των πολεμικών γεγονότων στο Σουέζ, των περιουσιών των Ελλήνων, την ίδια ώρα που κατέκαιγαν και κατέστρεφαν τις περιουσίες όλων των υπολοίπων ξένων, μαζί με το γεγονός του ότι, πάμπολλοι έλληνες πολέμησαν στο πλευρό τους.

Αυτή τη συναίσθηση "αδελφότητας" με ιστορικό βάθος, ανάμεσα στους δυο λαούς, κατέστρεψαν οι πολυάριθμοι Εφιάλτες της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής, χάρη κυρίως, στην περίφημη προσάρτηση μας στο άρμα της Δύσης.

Ο λόγος της αναφοράς σε αυτή την ιστορία, είναι η ανάδειξη ενός άλλου, απόλυτα ιδιαίτερου "ιδέσθαι των πραγμάτων" εκείνου του πολιτισμού, που αφορά στη σχέση με τον Άλλο, απολύτως διάφορο από το τενεκεδένιο πολυπολιτισμικό σύγχρονο πρόταγμα, της παγκοσμιοποίησης και της Δύσης.

Το "μονοθεϊστικό-προτεσταντικό", πρόταγμα της Δύσης είναι ένα πρόταγμα ανοχής του Άλλου, εφ όσον στα πλαίσια της δράσης του στην κοινωνία, ιδιοποιηθεί ένα ατομιστικό, ουδέτερο πολιτισμικά, εικονικό πρότυπο συμπεριφοράς, πού τού επιτρέπει να υφίσταται στην κοινωνία, μόνο στα πλαίσια μιας απολύτως ομογενοποιημένης σαπουνόπερας, πέρα και πάνω δηλαδή, από το ότι δικαιούται να πιστεύει, αυστηρά μέσα στο σπίτι του. Απολύτως αντίθετα, σε αυτόν τον "ελληνιστικό" πολιτισμό της καθ ημάς ανατολής, η συναίσθηση της δικιάς Σου ιδιοπροσωπείας, αποτελεί την ελάχιστη γενεσιουργό προϋπόθεση της δυνατότητας ύπαρξης της δικιάς Μου. Είναι το μάθημα της Ενότητας μέσα και χάρη στη Διαφορά.

Και για να κλείσω για όσους τυχόν δεν κατάλαβαν, η ιερότερη ενασχόληση εκείνων των κοινοτήτων, των πολυθρησκευτικών, με κρίσιμη την συνεισφορά σε αυτή την λειτουργία, εκείνων των ελλήνων, ήταν ένας από κοινού ηδονικός συνδιαλογισμός πάνω στην έννοια του "θείου" και του "θεού". Και αυτό το αναφέρω, γιατί στα μάτια μου, είναι η παρακαταθήκη της ελαχιστότατης προϋπόθεσης, για μια άλλη, απτή, "μάτι με μάτι", "χνώτο με χνώτο" και "χέρι με χέρι", άμεσης δημοκρατίας.

 

 

 

2. Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ

 

α. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί το παράδειγμα μιας απολύτως πρωτοπόρας, ελληνικής βιομηχανίας του μέλλοντος, εκείνο του ομίλου ECON ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ, το οποίο τυχαίνει να γνωρίζω, από απολύτως πρώτο χέρι. Το θαυμαστό αυτό εγχείρημα, το οποίο ξεκίνησε από μια μικρή παραδοσιακή οικογενειακή βιοτεχνία με ζωή κάποιων δεκαετιών, εκείνη του Χρήστου Οικονομίδη, μητέρα εμπειρίας και γνώσης πολλών από τις λίγες σημερινές βιομηχανίες στην Ελλάδα, μετατράπηκε στα τέλη της δεκαετίας του 80, και μέχρι το 97, οπότε και η άμεση διαπλοκή των μεσαζόντων-μεταπραττών με την πολιτική εξουσία, το εξαφάνισε από προσώπου γης, αποτελεί το αξιολογότερο ίσως εφαρμοσμένο παράδειγμα, ελληνικής μεταβιομηχανικής παραγωγής σε σοβαρή κλίμακα.

Σήμερα σε όλη την Ελλάδα, υπάρχουν εγκατεστημένες χιλιάδες εργαλειομηχανές CNC, και δεκάδες χιλιάδες ενεργοί χρήστες τους, μέσω του οποιουδήποτε τελευταίας τεχνολογίας προηγμένου προγράμματος κυκλοφορεί, οπουδήποτε στον κόσμο. Υπάρχει λοιπόν "εν δυνάμει", ένα άφθονο και υπερεπαρκές υλικό και ανθρώπινο δυναμικό, πολύ καλά εκπαιδευμένο και "ετοιμοπόλεμο", ικανό να στηρίξει στην πράξη, μια εναλλακτική παραγωγική πορεία της χώρας. Γιατί λοιπόν αναφέρω αυτό το "εν δυνάμει". Το αναφέρω διότι απουσιάζει ένα συνολικό "σχέδιο". Να το αποσαφηνίσω.

Στα πλαίσια της ύψιστης "εθνικής μας" δυστυχίας, αυτής του πιθηκισμού μας στα της δύσης, οι περισσότερες εταιρείες που αγόρασαν τέτοιες μηχανές, παντελώς παραπλανημένες,[36] τις αγόρασαν προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουν, και ενάντια στις πραγματικά ανατρεπτικές τους δυνατότητες, στα πλαίσια ενός παρωχημένου παραγωγικά μοντέλου, εκείνου του τυπικού, μαζικού προϊόντος. Τα Ολυμπιακά έργα, με το πρόσκαιρο μέγεθος τους, βοήθησαν να συντηρηθεί για λίγο η αυταπάτη τους. Η μεταολυμπιακή περίοδος όμως, τους οδήγησε στην απόλυτη απελπισία, με εξαίρεση λίγους, που είχαν καταλάβει την νέα δυνατότητα, της ανταπόκρισης σε ποικιλία από πραγματικές ειδικές ανάγκες, και αποτελούν τον κορμό των λίγων σημερινών εξαγωγικών εταιρειών της χώρας. Αυτή τη δυνατότητα απέκτησαν εκείνοι, που πέρα από την στρατηγική σε επίπεδο προϊόντος, την ενασχόληση τους δηλαδή με το ειδικό και συγκεκριμένο, είχαν τη δυνατότητα, όντας πραγματικοί γνώστες και όχι απλά χρήστες της τεχνολογίας, να υπερβούν τα κρετίνικα μητρικά προκάτ προγράμματα των μηχανών, και να αναπτύξουν δικές τους απολύτως προσαρμοσμένες εφαρμογές. Αν με ένα μαγικό τρόπο, η σημερινή σκληρή και αδιέξοδη πραγματικότητα, φώτιζε κάποια μυαλά, και έπαιρναν κάποιες πρωτοβουλίες σε "κοινωνικό-συνεταιριστική" βάση, εταιρικής, ψηφιακής, και στρατηγικής διασύνδεσης, αυτού του υπολειτουργούντος κατασκευαστικού δυναμικού του μέλλοντος, χωρίς την αναζήτηση καμιάς περεταίρω τοπικής εγγύτητας από την ήδη υφιστάμενη, αλλά με απόλυτη εγγύτητα σε έναν από κοινού σκοπό, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα Άλλο δυναμικό πεδίο, ικανό για μια απολύτως νέα, ωφέλιμη για όλους, μέρη και σύνολο, παραγωγική πραγματικότητα. Πραγματικότητα, ικανή να κινήσει βουνά τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό της χώρας, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οριζόντια ψηφιακή διασύνδεση λοιπόν ενός ήδη υφιστάμενου "μεταβιομηχανικού" δυναμικού, μέσω της συγκρότησης "κοινής γλώσσας" ολικής διαχείρισης της κατασκευαστικής διαδικασίας, ανοικτής στους σχεδιαστές και στην κοινωνία, μπορεί να δώσει άμεσα τεράστια οικονομικά αποτελέσματα.

Γιατί όμως αυτή η διαβολική επιμονή μας, εν πάση περιπτώσει σε αυτά τα μηχανάκια, ποιος ο απώτερος λόγος?

 

1. Λόγοι ελληνικής αγοράς και ιδιαίτερης ελληνικής πραγματικότητας.

Ο Έλληνας, και αυτό είναι αρετή και όχι κουσούρι, μια και για τους οποιουσδήποτε λόγους γλύτωσε από την διαδικασία ομογενοποίησης, που η ολοκλήρωση της βιομηχανικής επανάστασης επέφερε στην υπόλοιπη Ευρώπη, διατηρεί, και για δεκάδες άλλους ιστορικούς λόγους ιδιοπροσωπίας του, μια απόλυτη εχθρότητα απέναντι σε κάθε τι το μαζικό. Για τον Έλληνα το "σπίτι" είναι μια σημασία ιερή, και βαθιά σφηνωμένη στο "ριζικό φαντασιακό" του. Με αυτή την έννοια είναι ο ιδανικός πελάτης ενός κατά παραγγελία προϊόντος, συνθήκης σχεδόν "αδιανόητης" για τον αντίστοιχο μέσο Ευρωπαίο.

 

2. Λόγοι πραγματικής οικονομίας.

Πέρα από το ότι κυκλοφορεί σαν διάχυτη εντύπωση, παντελώς άσχετα και λάθος, δεν υφίσταται οπουδήποτε φθηνότερη κατασκευαστική διαδικασία, από εκείνην μέσω της εργαλειομηχανής. Και αυτό διότι το κόστος τότε, δεν είναι άλλο, από την απόσβεση της αγοράς της, την γνώση της λειτουργίας και συντήρησης της, τον ψηφιακό και εκ του μακρόθεν σχεδιασμό του όποιου κατασκευάσματος, και ένα σχεδόν μηδενικό επί τόπου εργατικό κόστος. Τα κόστη παγίων εγκαταστάσεων, είναι αστεία, και πολύ μικρότερα από τα αντίστοιχα μιας εν σειρά παραγωγής. Επίσης, κερδίζεται ευελιξία, μηδενίζονται τα στόκ, οι πανάκριβοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί διαχείρισης και διάθεσης, και τέλος η όποια φύρα στην υπό κατεργασία πρώτη υλη. Μα αυτά τα τελευταία, για όποιον γνωρίζει, είναι εκείνα που στο τέλος, και στ αλήθεια, εκτινάσσουν το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος, ακυρώνοντας στην πράξη την όποια οικονομία προκύπτει από την εν σειρά, μαζική παραγωγή. Σχηματικά, θα μπορούσαμε να φανταστούμε, μια διαδικασία κατασκευής μέσω εργαλειομηχανών, αντίστοιχη με εκείνη που έχει ένας εκτυπωτής, στο γραφείο μας.

Σημειωτέον, έλληνες τεχνικοί, έχουν κατασκευάσει πολλές πάμφθηνες σε σχέση με τις εισαγόμενες, τέτοιες μηχανές, με άριστα αποτελέσματα, και αυτό συστηματικά αποσιωπείται. Κατά τα αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το εργατικό είναι το κρίσιμο κόστος μιας οποιασδήποτε παραγωγικής διαδικασίας, και αυτό στην περίπτωση μας μπορεί να καταλήξει πραγματικά στο μηδέν. Κατά τα άλλα είναι ο πιο γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος, προκειμένου να στηρίξεις την οποιαδήποτε παραγωγική σου ανάκαμψη, ακόμη και αν δεν έχεις βιομηχανικό παρελθόν. Περιττό να πούμε ότι οι εφαρμογές αυτής της τεχνολογίας καλύπτουν όλους τους κλάδους της οικονομίας.

 

3. Λόγοι βαθύτερης οντολογικής ουσίας

Ενώ επιχειρηματολογώ τόσο επίμονα, υπέρ αυτής της νέας τεχνολογίας στην σχεδίαση και την κατασκευή, είμαι ταυτόχρονα απολύτως σύμφωνος με μια πλευρά συναδέλφων και κοινωνίας, που πέρα από λόγους οικολογικούς, για λόγους ουσιαστικά οντολογικούς, φαντάζεται σαν την απόλυτη φρίκη, έναν κόσμο "εύκολο", "αβασάνιστο", και "ανιστόρητο" απόλυτα φτιαγμένο από τέτοια μηχανάκια. Συμφωνώ απολύτως. Η μόνη μου ένσταση, και εξ αυτού η όποια εναλλακτική μου πρόταση, είναι η απόλυτη πεποίθηση μου για το ότι, προκειμένου να καταφέρουμε να γίνουμε "οπισθοδρομικοί πρωτοπόροι" [1γ ] για πράγματα που θεωρούμε ουσιαστικά και πράγματι αγαπάμε, πρέπει να εξοικονομήσουμε κόστη, προκειμένου να έχουμε πόρους προς διάθεση, στην όποια "μαστορική". Το άνοιγμα στη χρήση της πιο νέας τεχνολογίας, εδώ και τώρα, είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος, να δώσουμε πράγματι τόπο και αληθινή προοπτική, στον όποιο κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού.

 

4. Χρήση της τεχνολογίας στην κατασκευή με άλλο σχέδιο

Η χρήση αυτής της τεχνολογίας στην κατασκευή, επ' ωφελεία του σήμερα και του αύριο, χωρίς να αφανίζει τις όποιες θετικές παρακαταθήκες του χθες, προϋποθέτει δυο βασικά πράγματα.

Το πρώτο την σχεδίαση προϊόντων μιας άλλης λογικής, "έξυπνων" συστημάτων συμβατών με τη νέα κατασκευαστική συνθήκη, άλλά και ανοικτών-δεκτικών σε παρεμβάσεις από τους "τρόπους" του χθές.

Το δεύτερο είναι η δικτύωση και οριζόντια διασύνδεση αυτών των μηχανών, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τους δυνητικούς χρήστες τους. Ένα οριζόντιο και ανοικτό σύστημα οργάνωσης της κατασκευής, στη βάση μιας ελάχιστα κοινής στη χρήση, ψηφιακής γλώσσας.[36] Αυτό το τελευταίο αγγίζει την καρδιά του "λειτουργικού" ζητήματος, την σχεδίαση δηλαδή ενός "ανοικτού λογισμικού", για την κοινωνία και δια της κοινωνίας. Σημαίνει την εφεύρεση, σχεδίαση, θέσμιση και συγκρότηση νέων "κοινών οικείων-αναντίρρητων αξιών-κανόνων" [31], έτσι ώστε να μπορεί εύκολα το εργαλείο να χρησιμοποιηθεί ευρύτατα. Αυτό δεν είναι εφικτό, αν δεν υπάρξει μια επίπονη και επίμονη επί της ουσίας "συν-εργασία", "σχεδιαστών" και κοινωνίας.

Μόνο τότε η "επαναναδυόμενη" μαστορική, των ομιλούντων υλικών [31] και του κατασκευαστικού ήθους, θα είναι εφικτό να επανέλθει σαν κυρίαρχη και ουσιαστική αξία στα πράγματα.

Κατά τα άλλα, μη όντες καθόλου μα καθόλου ψωροκώσταινα όπως βολεύει κάποιους, η νέα τεχνολογία στην κατασκευή, μπορεί με απόλυτα υγιή και αποτελεσματικό τρόπο, να στηρίξει μια ανασύνταξη της χώρας, ακόμη, και πιθανότατα πολύ ταχύτερα και ευκολότερα, με απολύτως κλειστά και προστατευμένα τα οικονομικά της σύνορα. Ναι μπορούμε, και μπορούμε και απολύτως μόνοι μας, αν χρειαστεί.

Ναι έχουμε και εναλλακτικό δρόμο, από αυτόν της αναβάθμισης μας από "γκαρσόνια" [32], σε πάσης φύσεως "βοηθητικό προσωπικό" της Ευρώπης.

 

 

β. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΝΕΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Σε δυο πράγματα θα σταθώ, όσον αφορά τα αληθώς πράσινα άλογα.

Η οικολογία συνδυασμένη με την αυτονομία, θα ήταν ένα πεδίο δράσης λαμπρό στα πλαίσια του ελληνικού χώρου. Φαντασθείτε για τι ανακατανομή πλούτου θα μιλάγαμε, εάν τα κυρίαρχα συμφέροντα επέτρεπαν την ανάπτυξη πράσινων τεχνολογιών, εντελώς αυτόνομων στη χρήση και επ ωφελεία, πολύ μικρών ομάδων μέχρι και οικογένειας, χωρίς την παραμικρή, ναι την παραμικρή ύπαρξη και ωφέλεια κανενός κεντρικού φορέα. Στα μάτια μου, το υπ αριθμόν 1 οικολογικό πρόταγμα σήμερα, θα έπρεπε να ήταν, η απολύτως ρεαλιστική και εφαρμόσιμη τεχνολογικά, πλήρης αυτό-νομία, σε οποιοδήποτε θέμα ενέργειας και ζωτικών για τον άνθρωπο πόρων, όπως ρεύμα, νερό, επικοινωνίες, με την συνεταιριστική διαχείριση τους σε τοπικό επίπεδο, και την πλήρη απαγόρευση της εκμετάλλευσης τους, από κερδοσκοπικές εταιρείες. Η γνώση και η τεχνολογία υπάρχουν, και το κόστος κατασκευής θα γινόταν ελάχιστο, και άμεσα αντιμετωπίσιμο, αν σε ένα κεντρικό στρατηγικό σχέδιο θα ενυπήρχε η κατεύθυνση κατασκευής των συσκευών εγχώρια, μέσω της διάχυσης της γνώσης και της νέας κατασκευαστικής τεχνολογίας, κατά τόπους ανά τη χώρα. Το προϊόν μιας τέτοιας εργασίας, με προστατευμένα τα διεθνή δικαιώματα του, θα μπορούσε να εξαχθεί, χτυπώντας μονοπωλιακά τέρατα του κλάδου, βοηθώντας την εθνική οικονομία και συνεισφέροντας στην απελευθέρωση της υπόλοιπης ανθρωπότητας.

Κάθε άλλος περί οικολογίας λόγος, σαν τυπική υπερτοπική, παντού και πάντα εφαρμογή, με κυρίαρχες μόνο τις ποσοτικές παραμέτρους, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νέο, αναδυόμενο υπερκαταναλωτικό προϊόν, μια νέα ιδεολογία, μια νέα νεύρωση και μια νέα καταστροφή.

Κατά τα άλλα είναι το ποιο κοινότοπο, το να επαναλάβει κανείς, πως σχέδια σαν το "Ήλιος", είναι ενταγμένα απολύτως σε ένα νέο σχετικά τομέα της παγκόσμιας οικονομίας, εκείνον, ο όποιος με το πρόσχημα της οικολογικής ισορροπίας, απόλυτα και με σχέδιο από την αρχή, διαπλέκει άμεσα την πραγματική με την εικονική-χρηματιστηριακή οικονομία, επ' ωφελεία και πάλι, κυρίως της δεύτερης. Η εκμετάλλευση του Ήλιου μας, δεν είναι τίποτε άλλο, από ένα έργο, άρρωστων και βάρβαρων εγκεφάλων, στα πλαίσια του γενικότερου ξεπουλήματος και της πλήρους εξαφάνισης της πατρίδας μας από προσώπου γης, της εξαφάνισης της δηλαδή, σαν τόπου της όποιας ιδιοπροσωπίας.

 

 

γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ

Ένα γεγονός μου προκάλεσε θλίψη το αμέσως προηγούμενο διάστημα. Πρόκειται για την αγαθότατων προθέσεων, κίνηση για την "κοινωνία και την δημοκρατία". Το μόνο, αλλά τόσο σοβαρό, γεγονός που μου είναι αδιανόητο σε αυτή την κίνηση, την οποία υπογράφουν δεκάδες πανεπιστημιακοί και άλλοι του ευρύτερου λεγόμενου, προοδευτικού χώρου, είναι η παράλληλη απόλυτη συναίσθηση της απάτης και του αδιεξόδου των μνημονίων, με την εμμονή στην προτεραιότητα της "αφύπνισης" sic της Δύσης.

Είναι δυνατόν να πιστεύουμε στ αλήθεια πως ο δρόμος της "χειραφέτησης" μας, περνά από τον ίδιο το χώρο που σχεδίασε και μεθόδευσε την ομηρεία μας? Είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως έχει νόημα, έχουμε τα μέσα και τη δύναμη να "αφυπνίσουμε" τους "λαούς της Ευρώπης", σαν προϋπόθεση της δικιάς μας χειραφέτησης?  Αν η αφρόκρεμα των καθηγητάδων και διανοουμένων της χώρας, έχουν μια τέτοια αντίληψη, μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η "εκδοχή" του Γκράμσι περί "οργανικών διανοουμένων" . Αν στα πλαίσια ενός τέτοιου προσδιορισμού, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια "οργανική" σχέση με την ελληνική κοινωνία, δεν νομίζω ότι μας απομένουν και πολλές ελπίδες. Η μόνη μας ελπίδα είναι ο ελληνικός λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, να μην έχει στ αλήθεια καμία σχέση με όλη αυτή τη διανόηση, που αδυνατεί να δει δρόμο διεξόδου, εκτός του "περιβάλλοντος", που είναι κατά βάθος κατ εξοχήν υπεύθυνο, όχι λόγο κάποιας συνομωσίας, αλλά λόγο ενός ιστορικά τελειωμένου και λάθος μοντέλου, παραγωγικού, κοινωνικού και οικονομικού, το οποίο σε μόνιμη βάση, και πάντα ετεροχρονισμένα, μας επιβάλλεται σαν αναπόδραστος μονόδρομος. Οι διανοούμενοι μας δυστυχώς αυτό-αποκαλύπτονται, σαν οι επί της ουσίας και κατ εξοχήν τεχνοκράτες μας.

Μια όποια πατριωτική στάση, εδώ και τώρα του ελληνικού λάου, που θα ανατρέπει τα επιβεβλημένα, όχι μόνο δεν προϋποθέτει την αφύπνιση των λαών της Ευρώπης, αλλά αντίθετα αυτή η ίδια η ανατροπή, είναι η μόνη πραγματική δυνατότητα, λόγο της ζημιάς που θα επιφέρει στην εικονική οικονομία, της όποιας αφύπνισης των υπολοίπων λαών της Ευρώπης.

Η ιστορία μας αποδεικνύει μέχρι σήμερα, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Έλληνα, ο οποίος την ίδια στιγμή που λειτουργεί διχαστικά και διαλυτικά στη βάση της λογικής και του κράτους, λειτουργεί απολύτως συναισθηματικά και ενωτικά, στη βάση της αγάπης του για την πατρίδα, δηλαδή της βαθύτερης ουσίας του είναι του, της σχέσης του με το χώμα, τη γη και την ιστορία του [35]. Με αυτή την έννοια, η επίκληση του πατριωτισμού των ελλήνων, είναι η επίκληση της έσχατης γραμμής άμυνας, στην δυνατότητα αυθυπαρξίας αυτού του τόπου. Θα δούμε σύντομα ποιος θα βγει τελικά νικητής, σε αυτή τη μάχη των "θηλαστικών με τους δεινοσαύρους".

 

 

Η ελληνική πόλη, μικρή μόνο σχέση έχει με την ευρωπαϊκή, η κάποιο άλλο μοντέλο βιομηχανικής πόλης. Η λογική ενός μοντέλου οριζόντιας ανάπτυξης, με πολλές κεντρικότητες και μικρούς τόπους, στην Ελλάδα θα μπορούσε να βρει ένα ιδανικό τόπο εφαρμογής του, με ελάχιστη πρακτικά, παραπέρα ανάπτυξη των υφιστάμενων ήδη αστικών ιστών, πόσο μάλλον με μια υγιή, για τόπο και κατοίκους, σμίκρυνση και ριζική μετάλλαξη τους.

Αν καταφέρουμε να συγκροτήσουμε ένα εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, απαλλαγμένο από μια οικοδομή λοκομοτίβα της οικονομίας, και δοθούν κίνητρα στον κόσμο να "αποκεντρωθεί", επανακατοικώντας την περιφέρεια, γυρνώντας δηλαδή με άλλα λόγια στην "πατρίδα της ψυχής του", θα βρεθούμε σε ένα τελείως νέο οικιστικό τοπίο, το οποίο αχρηστεύει τα μέχρι σήμερα καταστροφικά για τον τόπο, υπερφίαλα, άτοπα, αλαζονικά και "ξένα" πολεοδομικά και χωροταξικά σχέδια. Θυμάμαι μεγαλοεργολάβο, τα προηγούμενα χρόνια να φαντάζεται πανευτυχής την Αθήνα, σαν μια ενιαία πόλη από την Κόρινθο μέχρι την Χαλκίδα, με απόλυτα ενιαίο αστικό ιστό. Η γνωστή και ως " η χαρά του εργολάβου ".

Η Ελλάδα διαθέτει μια πλούσια, ήδη έτοιμη οικιστική πραγματικότητα, πρακτικά σήμερα ακατοίκητη και εγκαταλελειμμένη. Ο υπάρχον υδροκεφαλισμός των ελληνικών πόλεων, ας αναρωτηθούμε ποιον ωφελεί πρακτικά, έξω από τα συγκεντρωμένα συμφέροντα εμπορίου και υπηρεσιών, προσφέροντας μια φρίκη σε μοδάτη συσκευασία, που όλοι στ αλήθεια βιώνουμε στο πετσί μας, καθημερινά. Στα καθ ημάς, αν ο κόσμος μετά από συγκεκριμένα κίνητρα και υποδομές, επιστρέψει στα "χωριά" του,- αφού μια άλλη πολιτική συνθήκη τον απελευθερώσει από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των χρεών του στις τράπεζες, Σεισάχθεια δηλαδή [40] - αυτό δεν θα σημαίνει καθόλου οριζόντια ανάπτυξη της πόλης, αλλά φυσική αποκατάσταση μιας οικιστικής ισορροπίας, στα πλαίσια της πατρίδας μας, και είναι πράγμα και εύκολο και απολύτως ωφέλιμο, για την ψυχική και την σωματική μας υγεία. Για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, μια τέτοια επιστροφή, είναι ο βαθύτερος διακαής πόθος μιας ζωής, η χαρούμενη επιστροφή στη γη της γιαγιάς και του παππού, με την οποία διατηρεί ακόμη απολύτως ζωντανή σχέση.

Όταν η Αθήνα ξεφουσκώσει από τον άσχετο και δυστυχή πληθυσμό της, θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο είδος, πόλης με ενσωματωμένα κτίρια θερμοκήπια, αυτά που θα εγκαταλείπουν οι λυτρωμένοι της κάτοικοι, ενεργειακά αυτόνομα με δικούς τους ηλιακούς συλλέκτες, αποτρέποντας το έγκλημα της καταστροφής της καλλιεργήσιμης γης, και των τοπίων. Μπορούμε από σήμερα να σκεφτούμε πάνω σε έναν τέτοιου τύπου επανασχεδιασμό της πόλης. Η επανακατοίκηση της περιφέρειας, ευνοεί παράλληλα, τα όποια μοντέλα εναλλακτικής οικονομικής και παραγωγικής διαχείρισης του τόπου, με ριζική αποκέντρωση και ρεαλιστικές μορφές άμεσης δημοκρατίας. Η ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι η δυνατότητα άρθρωσης ενός εναλλακτικού εφαρμοσμένου παραδείγματος με διεθνή αξία. Είναι η έμπρακτη άρνηση των εισαγόμενων ιδεολογημάτων, πάνω στα οποία στηρίζουμε τις υποτίθεται επιστημονικές αναλύσεις μας, για να βγάλουμε συμπεράσματα, τα οποία το μόνο που κάνουν, είναι να αιτιολογούν προειλημμένες έξωθεν, επί τη βάσει αλλότριων συμφερόντων αποφάσεις, δίνοντας τους, την εκ των υστέρων αναγκαία, "επιστημονική" νομιμοποίηση.

Το σύγχρονο "ελληνικό" sic κράτος, με την ολόφρεσκη του πλέον, θεσμική αναβάθμιση, σε φανερό γερμανικό και ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, αποκτά και το νέο του, περί την οικοδομή και τις πόλεις εργαλείο, τον νέο του ΓΟΚ. Το θεσμικό αυτό κατασκεύασμα, γνήσιο προϊόν των ατάλαντων εμπνευστών του, με πρόσχημα την όποια ενεργειακή 'υγεία" και αυτονομία - η οποία παρεμπιπτόντως, είναι απολύτως ζητούμενο το εάν πράγματι εξυπηρετείται, με όρους πραγματικής ωφέλειας, του ίδιου του τόπου- επιβάλλει μέτρα, με τα οποία φιλοδοξεί κατά βάθος, συνεπικουρούμενο από μια ίδιας εμπνεύσεως και σκοπού, φορολογική, περί τα της μικρής ιδιοκτησίας, πολιτική, να καταφέρει ότι δεν κατάφεραν, δυο σχεδόν αιώνες ζωής του σύγχρονου κράτους μας. Την κατάργηση, του "παρά φύση" φαινόμενου κατά τους δυτικούς, της μικρής ιδιοκτησίας γης, σαν δήθεν βαθύτερης αιτίας όλων των δεινών μας. Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση, στην δεύτερη, σαν άμεση συνέπεια της πρώτης, ολόκληρες οι πόλεις προσφέρονται, απαξιούμενες, εύκολη βορά στα κάθε είδους εργολαβικά τρωκτικά, εδώδιμα και αλλοδαπά [ Άρθρο 10 ]. Πρακτικά καταντά, και για όποιον ακόμη παρ ελπίδα, επιβιώσει του Αρμαγεδώνα, με στενά οικονομικούς όρους, παντελώς ασύμφορο να κτίσει το σπίτι του, καταντά δηλαδή παντελώς ασύμφορο το όποιο "μικρό", πριμοδοτώντας με επιπλέον Σ.Δ. ασύστολα, το όποιο "μεγάλο", προϊόν, λιγότερο η περισσότερο εμφανώς ανελεύθερων, συνενώσεων οικοπέδων. Δημιουργεί δηλαδή ένα νέο θεσμικό καθεστώς, προκειμένου να ευνοηθούν επενδύσεις, από μεγάλους ομίλους, μετά την πλήρη ισοπέδωση της χώρας.

Έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια "μαργαριτάρια", στα παντελώς αφηρημένα και "επιστημονίζοντα" φραστικά ιδεολογήματα της υποτίθεται τεκμηρίωσης των επιλογών του νόμου, όπως ακριβώς σε αυτόν διατυπώνονται, προκειμένου να αναλογιστούμε για τον βαθμό "συναισθηματικής αναπηρίας" των "συγγραφέων" του:

"περιορίζονται οι κατακερματισμένες εικόνες των μορφών", "ογκοπλαστική μνήμη", "απόσυρση σαθρών κτιρίων". "εξοικείωση με τις πρακτικές συνειδητοποίησης των περιβαλλοντικών προβλημάτων", "υιοθέτηση νέων συμπεριφορών", "επιβράδυνση κλιματικής καταπόνησης", "σύγχρονες αρχές δόμησης", "απόδοση οφέλους στο κοινωνικό σύνολο", "αποσαρθρωμένο κτιριακό απόθεμα", "κατακερματισμένη μικρή ιδιοκτησία "….κ.α.

Πράγματι υπόδειγμα "ιδεολογικού" λόγου και σκέψης, το οποίο κάτω από το απολύτως αφηρημένο, επιχειρεί να διαθλάσει παντελώς το απολύτως συγκεκριμένο. Ύψιστο προσδοκώμενο αυτής της θαυμαστής ονείρωξης, η τάχιστη απαλλαγή των κατοίκων της πόλης, από την οποιαδήποτε σχέση με τη γη και το χώμα, στο όνομα ενός φασίζοντος "δημοσίου χώρου", Βούρ κουτουρού, όλοι στα "υπέργεια" κλουβιά μας,…. "με…. λουλούδια και πουλάκια…"

Στο όνομα μιας "γερμανικής" οικολογίας , εξαφανίζεται και η όποια σχέση με την γη έχει απομείνει, επαφιόμενη σε ένα αφηρημένο δημόσιο "αγαθό" sic. Υπό το πρόσχημα της απαλλαγής της πόλης απ το "γερασμένο" sic κτιριακό φορτίο, στο όνομα ενός "οικολογικού εκσυγχρονισμού φωτογραφημένων συμφερόντων", θα απαλλαγούμε επ ευκαιρία, και από το όποιο απομεινάρι ιστορικής μνήμης της πόλης έχει απομείνει ζωντανό, ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον κάποιων "άλλων", και όχι το δικό μας. Πράγματι αυτή η κρίση είναι ευκαιρία να διαλύσουμε το όποιο τοπικό σύμπαν της όποιας μνήμης μας, χαρίζοντας το δώρο άδωρο, στους προαγωγούς μας.

Αλλά προς θεού, το πάνσοφο νομοσχέδιο προτείνει και φοβερά καινοτόμες συμμετοχικές διαδικασίες, που σαν καινοτόμες, περιορίζονται στην συναίνεση των μικροϊδιοκτητών με αυξημένη πλειοψηφία. Τι αληθινοί δημοκράτες είναι πράγματι αυτοί οι …λεβέντες, ειδικά όταν ο βαθμός οξείδωσης τους έχει προχωρήσει σε ανεπίστρεπτο βαθμό ?

Σε μια τέτοια συνθήκη, η προάσπιση της μικρής ιδιοκτησίας, όσο και αν στο παρελθόν προκάλεσε "αστικές στρεβλώσεις", είναι καθήκον μας, μια και είναι ένα σοβαρό στοιχείο άμυνας μας, απέναντι στο ίδιο ολοκληρωμένο σχέδιο αφανισμού μας.

 

 

ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ "ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΣ ΕΧΕΙΝ"

"Ο σχεδιασμός σαν διαδικασία συνολική καλείται απ’ τα πράγματα να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του, ο σχεδιαστής από αρχιερέας των μηχανών και των μορφών και τεχνικός γοητευτικών κωδικών απόκρυψης του κοινωνικού γίγνεσθαι, και οι σχεδιαστικοί μηχανισμοί από ιερατεία, καλούνται να δικαιώσουν την παρουσία τους σαν ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΠΟΙΗΤΕΣ ΗΘΟΥΣ του Νέου ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ που εγκυμονεί το Φάντασμα της Αυτοθέσμισης του. Μ’ αυτή την έννοια, με κάποιο τρόπο, μέσα από τα τετελεσμένα της νέας τεχνολογίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών, επανέρχεται στην επικαιρότητα και το φάντασμα του "μοντέρνου", στην ομορφότερη και εντιμότερη εκδοχή του. Είναι ζήτημα ΣΟΦΙΑΣ, ΠΙΣΤΗΣ, και ευτυχίας ή δυστυχίας της ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ...

Στο καθαρό φως της νέας πραγματικότητας, και ευθέως ανάλογα με τον βαθμό της όποιας συναισθηματικής μας νοημοσύνης, θα αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θ αφήσουμε. Η συγκυρία μας χαρίζει την απόλυτη ελευθερία και δυνατότητα ΕΠΙΛΟΓΗΣ να ταχθούμε η όχι, στην πλευρά των ανθρώπων, στο μέτρο και στο βαθμό που η υποκειμενική μας συνείδηση επιτάσσει. Σε αντίθετη περίπτωση μπορούμε να εξακολουθήσουμε, με επιταχυνόμενους λόγο των καιρών ρυθμούς, να ταχυδακτυλουργούμε, ως υγιή παράσιτα στον κορμό των διαχειριστών της εξουσίας, η ακόμη σαν το αίμα που κυλά στις φλέβες του μακρύτερου χεριού της, κυριευμένοι από έναν περιρρέοντα μεσσιανισμό και ατομισμό, μια και μόνο εκεί, μέσα από μια συνολικά διαθλασμένη εικόνα, μπορούμε και αναγνωρίζουμε στ αλήθεια τον εαυτό μας. Για αυτούς τους τελευταίους, τους λάτρεις των "μεγάλων", υπάρχει και ο δρόμος της αλλοδαπής, κοντά στις ρίζες των ονείρων τους. Πάει καλά, και αυτό μέρος του κόσμου μας είναι, ο καθείς για τον εαυτό του, και ο θεός εναντίον όλων.

Ένα και μόνο ένα είναι πέραν κάθε αμφιβολίας, απολύτως βέβαιον:

"από τη μουσική αυτού του μέλλοντος οφείλουμε να δεχτούμε πως ακούμε πολύ λίγα σήμερα, πράγματα που συγχέομαι με τις ακουστικές άπατες που θα μπορούσαν να γεννούν οι επιθυμίες μας " [8α]

 

 

3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ.

    ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΝΔΗΜΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Υπάρχουν δυο λόγοι στην σημερινή συγκυρία, οι οποίοι επιβάλουν και προτάσσουν, πάνω και πέρα από όλα, την ενεργή πολιτική συμμετοχή του καθενός μας, προκειμένου να ανατραπεί το σκηνικό στην πατρίδα μας, και αυτό δεν είναι με τίποτε, εύκολη "πολιτικολογία", και εμείς υπεράνω…..

Η ωριμότητα μιας κοινωνίας δεν κερδίζεται με την άκριτη αποδοχή προϋπαρχόντων μοντέλων, μοντέλων που γέννησαν άλλες ιστορικές συνθήκες και άλλες κοινωνίες. Μόνο ένας θεοκρατικός ντετερμινισμός μπορεί να ισχυριστεί πως υπάρχει ένας μόνο δρόμος προς την κόλαση η τον παράδεισο. Μόνο μια αυτοθεσμισμένη, ζώσα και ενεργή κοινωνία μπορεί να διερωτηθεί, συλλογιστεί, οραματιστεί και τελικά ιχνηλατήσει και προσδιορίσει μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες, τον αποκλειστικά γι αυτήν κατ εξοχήν ωφέλιμο δρόμο, κάτω από το άπλετο φως της αποσαφήνισης της συγκεκριμένης συγκυρίας. Απέναντι στο για όλους, παντού και πάντα, έχουμε ανάγκη για το για μας, εδώ και τώρα. Η ζώσα μνήμη των κοινοτήτων της καθ ημάς ανατολής, ανοικτών στην οικουμένη, με μια κρίσιμη όμως και ζωτική λεπτομέρεια, που δεν είναι άλλη από την προθιεράχηση των δικών της συγκεκριμένων τοπικών αναγκών, απέναντι στις αφηρημένες, μιας επί της ουσίας σκοτεινής και θολής οικουμενικότητας, μας δείχνει το δρόμο. Τα όποια, δήθεν θέσφατα, υπερτοπικά μοντέλα, ας ειδωθούν, αφού όμως προηγουμένως υποστούν την ανοικτή και διαυγή στην κοινωνία βάσανο της κρίσης, σύγκρισης και παράθεσης με τα καθ ημάς, επί τη βάσει μιας επί της ουσίας προσαρμογής στον συγκεκριμένο μας τόπο. Τότε και μόνο τότε το δικό μας "υποκειμενικό ιδέσθαι" των πραγμάτων, το υπερκαθορισμένο από το εδώ και το τώρα της δικής μας, απολύτως μοναδικής και ιδιαίτερης πραγματικότητας, πλούσιο από την αληθινή γνώση του χθες και πάνοπλο από το δικό μας όραμα για το αύριο, μπορεί να υπερβεί κάθε δυσκολία, και να δώσει λύση ωφέλιμη για το σύνολο του λαού αυτού του τόπου.

Πρώτη και πάνω απ όλα απαίτηση της συγκυρίας, είναι η υπέρβαση του όποιου πάλαι ποτέ ρολού μας, και η απόλυτη συμμετοχή μας στην αφύπνιση της κοινωνίας, την οποία, ο όποιος "τεχνοκρατισμός", πολιτικός η άλλος, οδηγεί στην αβουλία και το βαθύ σκοτάδι. Η αφύπνιση αυτή δεν μπορεί παρά να συμβαδίζει με μια διαδικασία δραματικής αλλαγής των αξιακών μας αναφορών και σταθερών. Αλλιώς μας περιμένει όχι μόνο εθνικός, αλλά φυσικός-βιολογικος αφανισμός. Κάποιες μελέτες, μιλούν για πιθανότητα δραματικής μείωσης του συνολικού πληθυσμού της χώρας, μέχρι και για συρρίκνωση από τα 11 στα 6 εκατ. στις δυο επόμενες δεκαετίες.

Η μόνη εναλλακτική έξοδος έχει όνομα, λέγεται δημοκρατία, και σημαίνει πρακτικά την ολική στροφή στην τοπική πραγματική οικονομία, σε όλα τα επίπεδα, με συνολικό σχέδιο αναδιάρθρωσης, στηριγμένο σε δυο παράλληλες κινήσεις, την ριζική πολεοδομική αποκέντρωση σε συναλληλία με μια παραγωγική έκρηξη ειδομένη στα πλαίσια ενός εναλλακτικού μεταβιομηχανικού μοντέλου, με άμεση στόχευση την εσωτερική αγορά, και απώτερη την εξαγωγική δυνατότητα, σε πλεονεκτικούς για μας τομείς.

Αυτό το πρόταγμα της δημοκρατίας από και για τον τόπο, προϋποθέτει ένα ευρύ πατριωτικό μέτωπο. Τα όποια αλλά, δεξιά η αριστερά μέτωπα, παντελώς άσχετα με την συγκυρία, εξ αντικείμενου λειτουργούν σε μια κατεύθυνση παγιοποίησης και οριστικής εμπέδωσης του σημερινού καταστροφικού καθεστώτος.

ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΡΑ,

ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ.

Κυράνης Ανδρέας

Αρχιτέκτονας Μηχανικός ΕΜΠ

26 Μαρτίου 2012

Ο ένας είναι αυτός του Γιώργου Καραμπελιά, ο οποίος με το Άρδην, τη Ρήξη, τον νέο Ερμή τον Λόγιο, και σε ένα πιο καθαρά πολιτικό επίπεδο, με την συνιδρυτική συμμετοχή του στην "κίνηση πολιτών Άρδην", έχει με επίμονη, πολυετή, επικών διαστάσεων εργασία και κόπο, καταφέρει να επαναδιατυπώσει στο σήμερα, την βαρύνουσα σημασία και αξία του ελληνικού έθνους, σαν ζώσας πραγματικότητας. Μέσα από το έργο των πολυάριθμων διανοητών αυτού του χώρου, διατυπώνεται ένα "σχέδιο εξόδου από την κρίση", που συνοψίζεται στο πρόταγμα του... "εκσυγχρονισμού της δικής μας παράδοσης", συνδέοντας πρακτικά το μέλλον μας με τη συνέχιση του εγχειρήματος της περίφημης γενιάς του 30 στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού. Προϋπόθεση για την υπέρβαση αυτού του "καημού της ρωμιοσύνης", είναι η ανάδειξη σε επίπεδο οικονομίας "του μικρού και του εγγύς που παρουσιάζουν μεγαλύτερη οικονομική, οικολογική και κοινωνική αποδοτικότητα από ό,τι το τεράστιο και το απομακρυσμένο" [42]. Αυτό πρακτικά σημαίνει την αναγκαιότητα και την αξία του εκσυγχρονισμού του "δικού μας", ιδιαίτερου, τοπικού, μικρού, και συγκεκριμένου, υπό το φως της παρουσίας στο σήμερα, μιας πλούσιας και αυτεξούσιας εθνικής παράδοσης, με μεγάλο ιστορικό βάθος. Αυτή η ανάδειξη συνιστά και την μοναδική και μοναχική δυνατότητα, "δικής μας" συνεισφοράς, σε μια νέα οικουμενικότητα.

Ο δεύτερος είναι αυτός του ευρύτερου εγχειρήματος της ΣΠΙΘΑΣ του Μίκη Θεοδωράκη, χώρος ο οποίος παρά τα σωστά του προτάγματα περί "ευρύτατου δημοκρατικού πατριωτικού μετώπου", δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις εσωτερικές του αντιθέσεις και γρήγορα κατακερματίστηκε. Θα αναφερθώ εδώ ιδιαίτερα στις πρωτοβουλίες του Δημήτρη Καζάκη, ο οποίος με τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις του τα δυο τελευταία χρόνια, κατάφερε να εστιάσει με θαυμαστή ακρίβεια, στην καρδιά του οικονομικού μας προβλήματος. Γνήσιος τεχνοκράτης, με πρακτική επαγγελματική εμπειρία στο στρατόπεδο της άλλης πλευράς, "ιδανικός αυτόχειρας ενός εμπράγματου ρόλου στην υπηρεσία της βαρβαρότητας", συνεισέφερε στην συνολική αποκάλυψη και αποδόμηση του ιδεολογικού-τεχνοκρατικου της λόγου, αφυπνίζοντας με καταληπτό και απλό τρόπο, πλατειά στρώματα της κοινωνίας. Σαν "οργανικός" διανοούμενος, φιλόσοφος και πολιτικός, ενάντια στον πιο τρομοκρατικά εμπεδωμένο και απολύτως κυρίαρχο τρόπο σκέψης, έμπρακτα λειτουργός του μεγάλου, μέσα από το μικρό και το συγκεκριμένο, οραματιστής ενός άλλου μέλλοντος για τον τόπο, και τους ανθρώπους του, αυτούς τους συγκεκριμένους, με τις χίλιες όσες κατάρες, και τις χίλιες όσες αρετές, γυρίζει ακούραστα την Ελλάδα σαν σύγχρονος "Κοσμάς ο Αιτωλός". Εκεί δαπανώντας ψυχή και σώμα, "με το κεφαλάκι στον πάγκο του χασάπη", σε πολύωρες άμεσες συνομιλίες με απλούς ανθρώπους που βιώνουν στο πετσί τους την κρίση, και αγωνιούν να συγκροτήσουν μια απελευθερωμένη σκέψη, συνεισφέρει σοβαρά, στην ανάδυση μιας αυτεξούσιας "λαϊκής" σοφίας, χωρίς κανέναν ενδιάμεσο. Αυτή του, η πολύ απτή πρακτική, θα καταγραφεί σαν παράδειγμα στην ιστορία, όποια και αν είναι η τελική έκβαση των γεγονότων. Συνιδρυτής της πολιτικής πρωτοβουλίας του ΕΠΑΜ, για την συγκρότηση ενός ενωτικού, πατριωτικού μετώπου, έξω και απέναντι από άτοπα σήμερα αριστερομετωπικά σχήματα. Καθαρός υποστηρικτής της ιδέας της ολοκληρωτικής διαγραφής του χρέους, της οικονομικής προστασίας των συνόρων μας και της επιστροφής σε ένα δικό μας εθνικό νόμισμα, με πρωτοβουλία πολιτική του ίδιου του ελληνικού λαού, και όχι υπό το κράτος ξένων επιλογών. Θαυμαστός κοινωνός του εμείς μπορούμε, εδώ και τώρα. Ο χρόνος, τελικός των πάντων κριτής, θα δείξει, αν θα καταφέρει να υπερβεί αμετάκλητα τον "τεχνοκράτη"-ηγέτη εαυτό του και την "θητεία" του στο πιο "μηχανιστικό" κομμάτι της θεσμικής αριστεράς, προκειμένου να συνεισφέρει στ αλήθεια, σε ένα πρόταγμα ανάκαμψης του τόπου από τα κάτω. Δυστυχώς δεν έχει γίνει ακόμη απολύτως διαυγές στην κοινωνία και τον κόσμο μας, ούτε καν στα πιο αφυπνισμένα μυαλά του, το γεγονός του ότι η δημοκρατία δεν είναι πια, στις μέρες μας, "μέσο" αλλά "τρόπος" ζωτικός και αναπόσπαστος, ο μόνος αναγκαίος και ικανός, για την όποια δυνατότητα μας "διαφυγής" στο μέλλον. Και η όποια σύγχρονη δημοκρατία, προκειμένου να "λειτουργεί" επί της ουσίας, δεν μπορεί να αφορά σε μια "ελευθερία ανάπηρη", δεν μπορεί παρά να είναι "κοινωνία" με τον Άλλο, και αυτό το τελευταίο προϋποθέτει, τον σεβασμό στη γνώμη και στην πράξη της μειοψηφίας, σαν το νέο, κρίσιμο και πολύτιμο αξιακό-συστατικό στοιχείο μιας σοφής άμεσο-δημοκρατικής διαδικασίας.

 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1. παράφραση του βασικού ερωτήματος στο κείμενο του Τάσου Μπίρη "Κρίση", 18-11-12, ανεβασμένο στο  greekarchitects.gr

    στις 10-12-12

     1α. η λέξη "ελαφροπάτησε" είναι δανεισμένη από αντίστοιχη στο κείμενο

     1β. ο συνδυασμός των λέξεων από το ίδιο κείμενο

     1γ. έκφραση δανεισμένη από το ίδιο κείμενο

2. 3. 4. αποσπάσματα από ποιήματα του Γ. Σεφέρη

        2. ο γυρισμός του ξενιτεμένου, Αθήνα 1938

        3. ένας γέροντας στην ακροποταμιά, Κάιρο 1942

        4. το φως, Πόρος 1946

5.Δημήτρης Πατέλης από "φράση του" σε ανοικτή εκδήλωση του ΕΠΑΜ στις 9-3-12, αμφιθέατρο νομικής Αριστοτέλειο

   Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, epamwebtv

6. Δημήτρης Καζάκης "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΜΠΗΪΑ - Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας χρεοκοπίας", Δεκέμβριος2011,

    εκδόσεις "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ"

7. Mike Davis "Ο πλανήτης των παραγκουπόλεων" Μία συνέντευξη του στην εφημερίδα Socialist Worker, greekarchitects.gr,

    στις 11-9-11

8. Κορνήλιος Καστοριάδης ENCYCLOPAEDIA UNIVERSALIS "ΤΕΧΝΙΚΗ" Μάρτιος 1973, ελληνική  μετάφραση Βασίλης Τομανας,

    εκδόσεις ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

9. "Για το εγχείρημα ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ" κείμενο μου για το περιοδικό ΤΕΥΧΟΣ Αύγουστος 1990, www.Kyranis.gr, κείμενα

10. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εδώ έχουν οι απόψεις του Αντώνη Αντωνιάδη, acaarchitecture.com, MAGAZINE no 49

 

11. "Για τη δουλειά μας" κείμενο μου για ένα περιοδικό, Αύγουστος 1995,www.Kyranis.gr, κείμενα

 

12. "histoire de l art et lutte des classes" "ideologie image", Νίκος Χατζηνικολάου, Μaspero Paris, 1973 

"εικονοπλασμένη ιδεολογία" η απόδοση στα ελληνικά δική μας από το βιβλίο που μεταφράσαμε το 1976 στα πλαίσια του "πολιτιστικού τμήματος του ΕΜΠ" και διαθέσαμε σε μπροσούρα

 

13. "H Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας", Κορνήλιος Καστοριάδης, 1975, έκδοση Κέδρος

 

14. "Γοητεία", Jean Baudrillard, 1984 , ελληνική μετάφραση Γιάννης Η. Εμίρης, εκδόσεις Θεωρία

 

15. "μια νοικοκυρά υπουργός οικονομικών", φράση που χρησιμοποιεί ο Καζάκης στις ανά την Ελλάδα ομιλίες του,  epamwebtv

 

16. Φράση που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Καραμπελιάς, www.ardin-rixi.gr

 

17. Πρόγραμμα της "Κίνησης πολιτών Άρδην", τελευταία παράγραφος, www.ardinkp.gr

 

18. Διατύπωση του Δημήτρη Καζάκη για να προσδιορίσει την άποψη του περί "πατρίδας", epamwebtv

 

 

 

22. "Pour une critique de l'économie politique du signe", Jean Baudrillard 1972, εκδόσεις Gallimard

 

 

25. "Τάκης Χ. Ζενέτος, Ψηφιακά οράματα και αρχιτεκτονική", των Καλαφάτη Ελένη, Παπαλεξόπουλος Δημήτρης,  Εκδότης: Libro

 

 

28. «Αίγυπτος πατρίδα της καρδιάς μου» Ολυμπία Καράγιωργα , 2001, εκδόσεις Φιλιππότης

Το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλα τα "ευρωλιγούρια"…… αυτής της χώρας,  www.enet.gr

 

 

30. MADE IN GREECE το ελληνικό αυτοκίνητο, όχημα και αεροσκάφος, 2003, Λάμπρος Σκάρτσης-Γιώργος Αβραμίδης,

      Έκδοση επιστημονικό πάρκο Πατρών-typorama

 

31. Για να θυμηθούμε τον Κυριάκο Κρόκο…

        …τι πιο όμορφη αναφορά… στην ιερότητα της ύλης.. ?

 

32. " …να μην γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης…",  έλεγε σε κάθε ευκαιρία, ο Γιάννης ο Λιάπης.

 

33. "Design και νέα τεχνολογία", κείμενο μου δημοσιευμένο σε περιοδικά το 1991, www.Kyranis.gr, κείμενα

 

34.   "γεύση από την ιατρική του μέλλοντος",  Νίκος Παπανδρέου, 9-2008, κείμενο στο περιοδικό τρίτο μάτι τ.164

 

35. "Διχασμός και Εξιλέωση" περί πολιτικής ηθικής των ελλήνων, Βασίλης Καραποστόλης, 2010, εκδόσεις Πατάκη

 

36. "αρχιτεκτονική επίπλωση χρήστης και αρχιτέκτονας" Για τη σημασία του καννάβου,  www.Kyranis.gr κείμενα

 

 

38. Όρο που διατύπωσε ο Βίλχελμ Ράιχ συγγραφέας του "μαζική ψυχολογία του φασισμού", 1933, μετάφραση από τα γερμανικά Ηρώ Δ. Λάμπρου 1975, εκδόσεις Μπουκουμάνη

 

39. Σύμφωνα με τον ορισμό του Μισέλ Φουκώ το 1967

 

40. "Σεισάχθεια", η νομοθετική ρύθμιση των χρεών από τον Σόλωνα στην Αρχαία Αθήνα.

 

41. "Ο ερωτισμός", Ζωρζ Μπατάιγ, 1957, Μετάφραση: Κωστής Παπαγιώργης, 2001, εκδόσεις Ίνδικτος

       "η μόνη δυνατότητα που έχουμε είναι το αδύνατο…..και ο ερωτισμός μας φωτίζει το δρόμο…."

42. "νέος ΕΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ" τεύχος 1ο Ιανουάριος-Απριλιος 2011 

       περιοδική έκδοση της "εταιρείας μελέτης ελληνικού πολιτισμού" 

       φράση από το κείμενο "Το εγχείρημα του Λόγιου Ερμή", σελ 17

43.  Από τον "αφορισμό" στο οπισθόφυλλο του υπό έκδοση βιβλίου του Ανδρέα Γαλανάκη «Ένδον  μειδίαμα»

       «ο τρόπος κατασκευάζει την ουσία των πραγμάτων»

44.  "Ακάθιστος ύμνος" Βυζάντιο 5-7ος αιώνας μΧ.

ΕΙΚΟΝΕΣ

1. " Ο Ανδαλουσιανός σκύλος" εικόνες ταινίας του Λουίς Μπουνιουέλ με τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί 1928

2. Ελληνική Ζωγραφική Κ.Παρθένης, Σ.Παπαλουκάς, Κ. Μαλέας, Β. Σεμερτζίδης, Σ. Παπαλουκάς, Κ. Παρθένης,

    Θεόφιλος, Ν. Εγγονόπουλος, Β. Σεμερτζίδης, Γ. Τσαρούχης, Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας

    Α. Τάσσος, Κ.Παρθένης.

3. Εικόνες από Μοντέρνοι Καιροί 1936 του Τσάρλυ Τσάπλιν, και Playtime 1967 του Ζακ Τατί

4. Σχέδια μηχανών του Leonardo Da Vinci (1452-1519).

5. Μηχανές cnc, τρισδιάστατοι "εκτυπωτές", ρομποτικά συστήματα.

6. Βυζαντινή ζωγραφική : Θεοφάνης ο Έλληνας (1340-1410), Φώτης Κόντογλου (1895 –1965),

    Αντρέι Ρουμπλιόβ (περί το 1360 με 1370 - 1428), Μανουήλ Πανσέληνος (14ος αιώνας),

    Αντρέι Ρουμπλιόβ, Μανουήλ Πανσέληνος

7. Εικόνες πειραματικών εφαρμογών του Νίκολα Τέσλα (σερβ. Никола Тесла), (1856 - 1943)

8. Μηχανές cnc, τρισδιάστατοι "εκτυπωτές", ρομποτικά συστήματα.

9. Παναγιώτης Ζωγράφος 1836, εικονογράφηση Απομνημονευμάτων του στρατηγού Μακρυγιάννη από την ελληνική

    επανάσταση

10. 11. 12. Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ή Θεόφιλος Κεφαλάς (Βαρειά Μυτιλήνης 1870; –1934) "ναΐφ" ζωγραφιες

                   Τάκης Ζενέτος (1926-1977) σχεδιασμένα οράματα για την ηλεκτρονική πόλη του μέλλοντος

                   Φώτης Κόντογλου (1895 –1965), προσωπογραφία

                   Το ζήτημα της επί της ουσίας σύν-θεσης των δυο αυτών φαινομενικά αντίθετων κόσμων.

13. Πορτραίτα "Φαγιούμ", 1-3ος μΧ αιώνας, δείγματα ύστερης ελληνιστικής παράδοσης της Αλεξανδρινής Σχολής

    προορισμένα για ταφική χρήση, πήραν το όνομά τους από την όαση Φαγιούμ, στην οποία ανακαλύφθηκαν αρχικά,

     85 χλμ νότια του Καΐρου.

14. Μικρής παραγωγικής κλίμακας μεταπολεμικά βιομηχανικά ελληνικά προϊόντα. Οχήματα, αεροπλάνα, αμυντική

    βιομηχανία, κινητήρες κ.α.

15. "Μεταβιομηχανικές" κατασκευαστικές διαδικασίες και προϊόντα, με υπαρκτές η δυνητικές εφαρμογές στα πλαίσια

     του ελληνικού χώρου. CNC κατεργασίες, ρομποτική κατασκευή, 3d printers, νανοτεχνολογία, βιοτεχνολογία.

16. Διόπτρα νυκτερινής σκόπευσης, βιομηχανικές εγκαταστάσεις και σχέδια της ECON OPTICS αρχές δεκαετίας του 90

17. Τα "υλικά" της συν-θεσης, πολιτισμός, κατασκευή, ψηφιακό:

     Θεοφάνης ο Έλληνας (1340-1410), Φώτης Κόντογλου (1895 –1965), Βάλιας Σεμερτζίδης (1911 - 1983),

     "μηχανισμοί επίπλων" Ανδρέας Κυράνης 1998,

     εικόνα από αφίσα διάλεξης στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ:

     Sawako Kaijima "Intuitive simulation for architectural design and engineering" 3 Απριλίου 2012

18. Μερικές εμβληματικές νεκροζώντανες φιγούρες του "καθ ημάς" οράματος:

    Ανδρέας Κάλβος (1792-1869), Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933), Άγγελος Σικελιανός (1884 –1951)

    Νίκος Εγγονόπουλος (1907 - 1985), Μάνος Χατζιδάκις (1925 –1994), Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998)